Denkbeeldige vrienden: het zijn niet allemaal wezens die braaf filmrecensies lezen op een schermpje groot of klein. Sommige hebben slechte bedoelingen, en daar komen dan horrorfilmvodden van, zo blijkt.

Jason Blum werpt zich met zijn Blumhouse Productions op een demonische en helemaal niet imaginair zijnde denkbeeldige vriend, maar had dat eigenlijk beter niet gedaan. Zijn formule van behekste huizen is duidelijk aan renovatie toe: amper twee maand na het ook al middelmatige Night Swim blijkt deze Imaginary een nog grotere slag in het water te zijn. Tijd om te herbronnen, me dunkt.

Het huis waar vreemde dingen gebeuren is de ouderlijke woonst van kinderboekenauteur en -illustratrice Jessica (DeWanda Wise). Ze komt er samen met haar nieuwe echtgenoot en plusdochters Alice en Taylor wonen om er in alle rust te kunnen werken aan haar boeken, en in de hoop komaf te kunnen maken met nachtmerries waarin haar vader als een monsterspin opduikt. Jongste plusdochter Alice ontdekt er een ietwat verlepte knuffelbeer die ze Chauncey noemt en waar ze levensechte conversaties mee voert. Blijkt dat die beer destijds de denkbeeldige pluizebol van Jessica was – al herinnert ze zich dat zelf niet meer. Eens de stop alsnog uit haar geheugenblok raakt, moet ze samen met haar plusdochters het kwade zien te overwinnen. Pluspapa Max is tegen dan al netjes uit de verhaallijn gehaald.

Het idee van denkbeeldige vriendjes die zich tegen ‘hun eigenaars’ keren nadat ze aan de kant worden geschoven en niet langer nodig zijn is een niet onaardig uitgangspunt. Maar dan moet je er wel iets stichtends mee aanvangen. Wat regisseur Jeff Wadlow niet doet. Hij spendeert het eerste uur aan het evoceren van fletse boescènes en het blootleggen van een gezinsdynamiek waar nogal veel draait rond het feit dat de oudste stiefdochter niet opschiet met de kersverse mama. Kwestie van op het eind een conflict te kunnen oplossen natuurlijk. Dat eerste uur houdt verhaaltechnisch geen steek en moddert aan als een vastgelopen baggerschuit. Omdat Wadlow daarna ook niet schijnt te weten hoe hij het verhaal moet duiden, laat hij Betty Buckley opdraven om dat voor hem te doen. Als mediumfiguur van dienst zou die ‘verlaat dit huis nu miljaardemiljaar’ kunnen roepen, maar ze doet dat niet omdat ze een verborgen agenda blijkt te hebben. Tsk tsk.

En Wadlows labyrintisch Alice In Wonderland-sluitstuk is ook een maat voor niets omdat zijn film tegen dan al lang op apen- en berengapen ligt. Zelfs de komst van een fluorescerende appelmangobananenananasboom zou geen schwung meer in het geheel hebben gekregen. Het focuszoekende en richtingloze Imaginary grossiert in onbestaande spanning en fletse déjà-vu. Of hoe Blum het COVID-team op de aftiteling beter had vervangen door een scriptdokter.