Een film over een vervloekt huis. Dat is toch ook alweer geleden van de vorige film over een vervloekt huis. En die was er nog niet zo lang geleden. De kans is zelfs vrij groot dat de vorige ook was geproduceerd door Jason Blum en/of James Wan. Beide heren hebben elkaar intussen wel gevonden, en hun productiefirma’s Blumhouse en Atomic Monster zelfs aan elkaar gelieerd. Er zullen dus nog meer films over vervloekte huizen op een doek of scherm verschijnen.

Niet dat je cynisch moet doen over Blum en Wan: ze hebben best al mooie horrorprenten afgeleverd, maar ook heel wat middelmatige en ja, ook slechte. Het fabriekje moet blijven draaien natuurlijk. En zolang de rilparochianen ontvankelijk zijn voor de uitgedeelde griezelhosties zal dat gedraai blijven draaien.

Night Swim houdt zich ergens op in de middelmaat, met vrij zichtbare sporen van metaalmoeheid en betonrot. De enige verschilmaker met de andere achtenveertig uit de vier dozijnen is de locatie waar het monster zich bevindt: dit keer niet in een kruipkelder, hooizolder, bezemkast, bedstee of brievenbus, maar in een zwembad. Het is eens iets anders, al vervalt de plot uiteindelijk wel in die van de bezemkastplooien. De ongenode gast blijkt immers een of andere watergeest te zijn die voor elk leven dat hij redt een ander in ruil neemt. Of zoiets. Je krijgt het ergens na het eerste uur uitgelegd.

Hebben de eer en het genoegen het druipende spook te verwelkomen: de Wallers, de nieuwe bewoners van het vervloekte huis met zwembad. Meneer Waller (Wyatt Russell, zoon van Kurt en Goldie inderdaad) is een voormalige baseballprofessional die aan MS leidt. Mevrouw Waller (Kerry Condon) is een krachtige madam die er alles voor over heeft om haar gezin samen te houden. In dat gezin huppelen ook nog twee tieners rond die er slim genoeg uitzien om te weten dat de meeste woorden in sms-taal nog wel degelijk op een medeklinker eindigen. Een gezin waar je wil voor supporteren dus, en waarvan je hoopt dat ze het kwade op het eind een gefermenteerd poepje laten ruiken.

Regisseur Bryce McGuire kreeg van Blum en Wan het budget om zijn vijfminutenhorror – grosso modo te vergelijken met de proloogscène van deze langspeler – die hij in 2014 viraal liet gaan, uit te breiden tot speelfilmlengte. En die lengte toont dat McGuire en co de klok met de horrorklepel weten hangen en er een eerbiedwaardige ruk weten aan te geven, zij het helaas zonder er verhelderende of vernieuwende klanken uit te krijgen. Misschien hadden ze beter een hondsdolle otter in het water gekieperd. Of een genderfluïde bever.