Wat misschien een van de meest ambitieuze Ozploitationfilms ooit is, is meteen ook een van de meest bevreemdende. Genrespecialist Everett De Roche vatte het idee op om de relatie tussen zelfverklaard genezer/priester Raspoetin en de laatste Russische tsaar Nicholas II en zijn gezin om te vormen tot een eigentijdse politieke thriller met fantasy-elementen.

Met op het voorplan senator de door David Hemmings vertolkte Nick Rast – lees Rast achterstevoren en je krijgt tsar – die een speelbal wordt in een politiek spel waarin ook plaats is voor de mysterieuze verdwijning van een gouverneur. Nicks negenjarige zoon Alexei heeft kanker en krijgt het bezoek van de mysterieuze Gregory Wolff – Raspoetin dus – die de jongen geneest, een affaire begint met Nicks echtgenote en daardoor een doorn in het oog wordt van de politieke machten achter de schermen die geen pottenkijkers dulden bij het draaiboek dat ze voor Nick hebben uitgetekend.

Het scenario van De Roche en de regie van Simon Wincer raken voor het overgrote deel kant noch wal: dat zorgt weliswaar voor een lekker mysterieuze insteek, maar na verloop van tijd steekt vooral frustratie de kop op. Sommige plotwendingen en -gaten zijn onverklaarbaar en de paar inventieve scènes die links en rechts weten te beklijven, blijken niet voldoende om de prent het etiket ‘geslaagd’ op te kleven.

De Roche en Wincer schreven het scenario aanvankelijk met David Bowie in het achterhoofd, maar uiteindelijk ging de rol van Wolff naar Robert Powell. Orson Welles was gekozen voor de rol van kwaadaardig brein Wheelan, maar toen die teveel gage vroeg, werd hij vervangen door Broderick Crawford. Controverse kwam er bij monde van de Amerikaanse filmcommissie toen bleek dat het zo goed als volledig met Australisch gefinancierde Harlequin nergens liet blijken een Australische film te zijn. Zo lijkt het politieke systeem dat hier wordt doorgelicht als twee druppels water op het Amerikaanse.

Critici en publiek kregen hoe dan ook geen vat op de prent: Harlequin flopte aan de kassa en werd uiteindelijk pas in 1983 in Amerika uitgebracht onder de titel Dark Forces. In Europa was de ontvangst iets beter – Harlequin won prijzen op genrefestivals in Sitges en Parijs – en de film deed het nog beter in Zuid-Amerika, maar dat had naar het schijnt veel te maken met Robert Powells grote populariteit in die regio. Een interessante mislukking dus deze Harlequin, maar zeker een wtf-visie waard. Ook al is deze vreemde eend in Simon Wincers bijt een prent waar nauwelijks vat op te krijgen is.