Vergeet Gordon Gekko (of toch maar niet), en maak kennis met Frank Skinner (Aussie Action Hero Russell Crowe, zich de allures van een Hugh Grant wannabe aanmetend), de beurshaai van het Londense financiële district. Er niet vies van om de bancaire wetten even te overtreden om zijn financiële zin door te drijven, is hij een self-made miljonair met de menslievendheid van een platgetreden amoebe. Moeilijk te geloven dat de jonge Frank destijds is opgevoed bij zijn in de Provence residerende wijnboer-oom Henry (Albert Finney). En toch is het zo, want als Henry het loodje legt, blijkt dat Frank de enige erfgenaam is. Franks buit: een gigantisch château met bijhorende wijngaard. Niet echt iets waar hij zit op te wachten, maar voor de goede orde gaat hij toch naar de Provence om er de notaris te ontmoeten en het landgoed zo snel mogelijk te verkopen.

Maar dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan: de herinneringen aan oom Henry maken het niet altijd evident om zo maar de spons over het verleden te halen, en Skinner voelt l'amour fou door zijn aderen stromen na zijn ontmoeting met de heel kordate Fanny (een zeer Zuiders ogende Marion Cotillard). Als hij willens nillens verplicht is om een weekje in de Provence te blijven om de storm in Londen na zijn zoveelste beurstruuk te laten bedaren besluit hij zich in te leven in zijn nieuwe job van kasteelheer. Het wordt nog gecompliceerder wanneer op een morgen de Amerikaanse backpackster Christie (Abbie Cornish) op de stoep staat, niemand minder dan de onwettige dochter van Henry, en meteen misschien ook wel de enige echte erfgename van het landgoed en de wijngaarden.

Waar gaat dat allemaal eindigen, wil je misschien weten.  Wel, misschien buit Skinner alle mensen die hij in Frankrijk ontmoet uit, en blijft hij lekker roofvogelen op de Londense beurs. Of misschien is het wel allemaal een droom, wordt Skinner bij het eind van de film wakker en belt hij zijn oom Henry op uit schuldbesef omdat hij al die tijd niets meer van zich heeft laten horen. Of misschien spelen de makers van dit filmpje zo veilig als maar kan en beseft Skinner dat hij dringend zijn leven moet veranderen en dat stress ook niet alles is, en ruilt hij Londen in voor een aimabel leven temidden van zijn wijn drinkende en stokbrood verslindende Franstalige medemens.

Ja, A Good Year is zo'n film die op veilig speelt en kiest wat er achter deur nummer drie zit. Oeverloos voorspelbaar, zodat je al na tien minuten weet hoe de film gaat aflopen. En dan moet je als regisseur al van heel goede huize zijn om de voorspelbaarheidsklip te omzeilen en 'a good movie' af te leveren. Ridley Scott slaagt alvast niet in die opdracht. Nu ja, de film is op zich niet echt slecht: het oogt allemaal mooi en er zit een zonnige hefboom in het geheel, maar enig risico bij het opbouwen van de verhaallijn was meer dan welkom.

Nu heeft het allemaal evenveel substantie als de buitenlaag van een sojadrankje in tetabrikverpakking. En de afdronk smaakt (de prentbriefkaartaanpak ten spijt) iets teveel naar zure melk om huppelend de zaal van dit 'even iets anders' van Ridley Scott te verlaten. Veel zalen om te verlaten zijn er trouwens niet: nadat de film nauwelijks te zien was in de Amerikaanse zalen, schrapte ook de Belgische distributeur de film even van de releaselijst. Maar kijk, nu krijgt A Good Year toch een bescheiden kans in zo'n 15 Belgische bioscopen. Misschien ook wel in het multiplex in jouw buurt. Al blijft dit filmpje enkel maar een aanrader voor completisten die alles willen zien in het algemeen, en fans van Russell Crowe en breedbeeld Provence-vista's in het bijzonder.