Ook zo genoten van de twee Sherlock Holmes-films met Robert Downey Jr. ? Was je helemaal overweldigd door King Arthur: Legend Of The Sword en de liveactionversie van Aladdin? Slecht nieuws dan, want Guy Ritchie heeft nog eens een goede film gemaakt. Eentje die terugkeert naar het genre dat zich gemakkelijkheidshalve laat omschrijven als Tarantino light: coologende gangsterfilms met hippe dialogen, gestileerd geweld en een serpentineplot. Ritchie zette er zichzelf mee op de kaart met de culthits Lock, Stock & 2 Smoking Barrels, Snatch en RocknRolla. Tot hij in Hollywood kans kreeg om met de grote knikkers te gaan sjoelen. En dat leverde naast een paar succesvolle opdrachtfilms ook de megaflop King Arthur: Legend Of The Sword en het onderschatte The Man From U.N.C.L.E. op.

Maar kijk, na elf jaar Hollywoodploeteren vond Ritchie de tijd rijp om nog eens een Britse low-profile gangsterprent af te leveren waarop zijn DNA heel duidelijk zichtbaar was. En daar is - gezien de hoge entertainmentswaarde van The Gentlemen - weinig tot niets mis mee. De film is zelfs beter dan RocknRolla en moet zelfs nauwelijks onderdoen voor Lock, Stock & 2 Smoking Barrels en Snatch.

Hoofdheer van dienst is Matthew McConnaughey als Amerikaanse gangster die in Engeland een gigantisch wietimperium uitbouwde en daarbij netjes uit de klauwen van de wet weet te blijven. De zelfverklaarde misdaadkoning droomt van een rustige middeljonge en oude dag en wil zijn bedrijf van de hand doen voor 400 miljoen. Die transactie is het startschot van een heuse bendeoorlog, want er zijn genoeg partijen te vinden die een graantje willen meepikken van die deal of die simpelweg willen saboteren.

Opvallend is dat Ritchie de bloeduitstortingen in The Gentlemen vooral suggereert: het meeste geweld wordt immers offscreen getoond. Net daardoor komt de komische ondertoon meer op het voorplan. Samen met een staccatovuur aan potentieel offensief taalgebruik, uiteraard. Voor een verhaal dat zich grotendeels ontspint als dialoog tussen twee personages en dat flashbacks mengt in de narratie, houdt Ritchie de plot opvallend duidelijk en rechtlijnig. En iedereen in de cast krijgt zijn kans om zijn typetje te laten resoneren.

Komen met het meest gein uit de hoek: Hugh Grant die als sleazy Cockney-privédetective met een verborgen agenda in een vlotte trek zijn romcomverleden van de baan duwt, en Colin Farrell die zich duchtig amuseert als bokspromotor die willens nillens het misdadige pad moet bewandelen. Grote cinema is dit niet, ongecompliceerd vertier des te meer. En net zo afgewogen fout als toegestaan is in deze politiek correcte tijden. Parbleu.

Tijd besteden aan de extra’s hoeft niet. Die zijn er wel, maar ze bieden geen enkele toegevoegde waarde. Dat kan je niet eens Beneluxverdeler Belga kwalijk nemen, want de internationale releases bevatten hetzelfde schrale aanbod. Vooral teleurstellend als je weet dat Ritchies andere persoonlijke projecten veel beter gedocumenteerd waren voor de thuiskijkversie. Een achter de schermen van anderhalve minuut, en een collage van one liners en synoniemen voor cannabis … je gaat die tien minuten dat alles duurt beter met de hond, kat, cavia of kanarievogel wandelen.