Halfslachtige komedies, ze rollen bij bosjes van de Hollywoodloopband. En de laatste jaren leggen die vooral de klemtoon op gortigheden die soms leuk zijn, maar evenzeer een slag in het water. De vorige van John Francis Daley en Jonathan Goldstein was een reboot van (National Lampoon’s) Vacation, en die was zo slechtesmaakslecht dat het in de drek bijna tevergeefs dreggen was naar een goede grap. Niet meteen een reden om op vinkenslag te zitten voor de opvolger. Maar kijk, deze Game Night is zowaar stukken beter, al is het nog steeds geen dijenkletser van hebben ze jou en mij daar. Qua toon en grinnikgehalte zit alles gelukkig iets dichter in de buurt van hun scripts voor de twee Horrible Bosses-films dan bij die vermaledijde vakantie.   

Spelletjesavonden. Soms eindigen ze in een gezellig ‘tot de volgende keer’-gezoen aan de voordeur, soms met borden- en scheldwoordgegooi en slaande deuren. In Game Night ontaardt alles in een dolle nacht boordevol moord en doodslag à l’Américaine. En voor een budget van 37 miljoen dollar koop je daar over de grote plas ook autoachtervolgingen, bloedeffecten en ander stunt- en vliegwerk mee. Subtiel is Game Night niet, al is de achtervolging wel triviaal.

Jason Bateman en Rachel McAdams mogen zich het onklopbare koningskoppel van de spelletjesavonden noemen: de twee bleven coup de foudre-gewijs zelfs aan elkaar kleven tijdens een pubquiz. Sindsdien nodigen ze als getrouwd koppel steevast bevriende koppels uit om elkaar het vuur aan de spelschenen te leggen. Met de komst van Kyle Chandler - Batemans broer – verandert er het een en ander.

Chandler contacteerde een gespecialiseerd teambuildingbureau om op zijn spelletjesavond een ontvoering te ensceneren van een van de spelers. Op basis van tips moeten de anderen dan om ter snelst de schuilplaats van de ontvoerders lokaliseren. Uiteraard wordt Chandler die avond echt ontvoerd door echte criminelen en duurt het ietwat vooraleer Bateman, McAdams en hun vier meespelende vrienden in de mot krijgen dat ze echte misdadigers aan het opjagen zijn.

Tenminste, dat is het concept. Finaal strooit het scenario immers met zoveel (bijna) twists dat je aan het eind eigenlijk niet volledig weet wie door wie in het ootje is genomen. Zeker niet als je de eindgeneriek skipt, want dan mis je meteen een volledige (her)interpretatie van de plot. Game Night staat of valt niet met de uiteindelijke vorm van de vork of van de steel: het is al vroeger duidelijk dat Daley en Goldstein niet verder komen dan het etaleren van een paar geïnspireerde grappen en dat de helft van die grappen dan ook nog eens uitsluitend werkt door het talent van de zich zichtbaar amuserende cast.

Plotgewijs is Game Night een slag in het water: uitpakken met actietaferelen om de intrige van een komedie levendig te houden lijdt vooral aan creatieve bloedarmoede en de finale is helemaal van de dobbelsteenpot gerukt. Goed voor een linkse gniffel en een rechtste gnuif dus deze Game Night, maar de jackpot haal je er niet mee binnen.

En voor de extra’s hoef je ook niet met een dobbelsteen te gooien: een wel heel minieme ‘making of’ van vier minuten en zes minuten bloopers zijn de enige bonuselementen die zich een weg op de schijf wisten te wurmen.