Gregory Hoblit heeft een mooi televisiecurriculum bijeengesprokkeld. Hij was co-producent van twee spraakmakende politiereeksen van Steven Bochco: 'Hill Street Blues' in de jaren '80 en 'NYPD Blue' in de jaren 90. Voor beiden regisseerde hij ook een paar afleveringen. Zijn eerste biosfilm Primal Fear (het acteerdebuut van Edward Norton) was een voltreffer, zijn tweede Fallen al heel wat minder. Zijn derde Frequency was dan weer wel te pruimen, opvolger Hart's War was dan weer zo kleurloos dat zelfs Bruce Willis en Colin Farrell waarschijnlijk al vergeten zijn dat ze daar in acteerden. Na vijf jaar afwezigheid is Hoblit terug met een leuke gimmickthriller (hij houdt precies van ups en downs). Grote kunst is het zeker niet, maar voor de thriller/detective-fan is dit een ideaal zoethoudertje, eens die voorbij het nogal logge eerste kwartier geraakt.

Ted Crawford (Anthony Hopkins) is een rijke ingenieur met een sterk analytische geest en zo goed als geen scrupules: wanneer hij ontdekt dat zijn vrouw (Embeth Davidtz) een affaire heeft met politieman Nunally beraamt hij de perfecte moord. Op een avond schiet hij zijn vrouw neer (ze belandt in een coma) en omdat Nunally die avond de onderhandelaar van dienst is, duurt het dan ook niet lang vooraleer Crawford de minnaar van zijn vrouw door het lint ziet gaan.

Willy Beachum (Ryan Gosling) een ambitieuze/irrante (afhankelijk van hoe je het bekijkt) assistent openbaar aanklager krijgt de taak om Crawford achter slot en grendel te houden. Meteen zijn laatste wapenfeit vooraleer hij verhuist naar een superdeluxe advocatenkantoor gespecialiseerd in bedrijfsrecht. Het zou een makkie moeten zijn want Crawford heeft zowel mondeling als schriftelijk bevestigd dat hij heeft geprobeerd om zijn vrouw te vermoorden. Maar dat is slechts schijn: Crawford vindt het immers leuk om een kat-en-muisspel te spelen met Beachum. Hij kiest ervoor zichzelf te verdedigen en hij blijft geslepener te zijn dan de openbare aanklager. Zeker als blijkt dat het moordwapen onvindbaar is en er geen fysisch bewijs is dat Crawford kan linken aan de moord(poging). Aan Beachum dus de kans om te vermijden dat de rijke snoodaard vrijkomt en te bewijzen dat hij wel degelijk het schot heeft gelost.  Kortom, wat je op de filmposter leest I shot my wife ? prove it is dus wat je met deze film krijgt.

Qua karakters is de film niet altijd even boeiend. Hopkins slaagt er niet in om meer van zijn personage te maken dan de zoveelste afgezaagde rijke snoodaard (hij mag ook even in een Porsche over het wegdek scheuren), en Ryan Gosling is aanvankelijk zo zelfingenomen dat je ook niet echt veel zin hebt om voor hem te supporteren. Maar sommige verhalen houden zichzelf in leven en Fracture is er zo eentje. Ook al is het bij tijd en wijlen te ongeloofwaardig (Beachum die 's nachts aan het bed van het comateus slachtoffer postvat) of iets te voorspelbaar (uiteraard laat Beachum zijn vetbetaalde job vallen omdat hij kost wat kost Crawford wil klissen), Hoblit en scenarist Daniel Pyne (verantwoordelijk voor een paar jaren '90 thrillertjes zoals White Sands en Pacific Heights) houden de teugels mooi in handen. Qua set design en locatiewerk heeft de prent trouwens ook het nodige elan, zonder daarom te vervallen in de Michael Mann-overkill.

Meer moet het ditmaal niet zijn om van een geslaagd biosuitje te spreken. Het mocht natuurlijk wel, maar dit brouwsel is en blijft een aardige heildronk voor de liefhebbers van elementary, my dear Watson-cinema. Al blijft het natuurlijk ook wel inherent aan het genre dat dit zo'n film is waar je achteraf ook weer niet te best over nadenkt, want voor elke clevere twist is er wel een plotgat dat zich niet zo gemakkelijk laat dichten.