De Nieuwzeelander Roger Donaldson maakte reeds aan het eind van de jaren 70 een paar actiefilms (Sleeping Dogs en Smash Palace) die ik alleen maar titelgewijs ken via één van mijn betrouwbare filmencyclopedietjes. In 1984 regisseerde Donaldson zijn eerste Amerikaanse prent The Bounty met Mel Gibson. Later volgden o.a. nog Cocktail en Cadillac Man.  Daar ergens tussenin (in 1987) overtrof de cineast zichzelf met de vijfsterrenmokerslag No Way Out, waarin al het goede van moeder filmaarde (zinderende spanning, zwoele erotiek, naar het hart grijpende dramatiek en meesterlijke vertolkingen, in dit geval van Kevin Costner, Sean Young en Gene Hackman vlekkeloos aan elkaar gesmeed werd.

White Sands heeft niet de allure van dit vroeger meesterwerk, al zorgt Donaldson voor meer adn één verbindende link.  Ook nu weer is de verhaallijn immers opgebouwd rond valse identiteiten, politiek gerommel en andere dubbele bodems.

Het decor is minder claustrofobisch dan het No Way Out-Pentagon, al telt de woestijn van New Mexico ook wel meer dan één doodlopende vlakte.

Vraag het maar aan deputy Roy Dolezal (een uitstekende Willem Dafoe) die in het mulle zand een lijk, vergezeld van een half miljoen dollar cash, vindt. Hij raakt gefascineerd door de dode man en neemt dienst identiteit aan, om zo uit te vissen in welke duistere zaak de man verwikkeld was.

En zo wordt Ray een speelbal in de handen van de FBI, die hem gebruikt als lokaas in een wapentransactiezaak. Met het paspoort van de dode op zak komt Ray in contact met zijn glibberige tegenstander (Mickey Rourke) en diens ex-liefje Lane (Mary Elizabeth Mastrantonio) die zo haar eigen plannen met Ray voor ogen heeft...

Scenarist Daniel Pyne (Pacific Heights) deed zijn uiterste best om deze actiethriller zo ingewikkeld mogelijk te maken, en Donaldson zette het allemaal om in fascinerende Panavisionbeelden, waarbij vooral de woestijnlocaties onophoudelijk gestreeld worden.

In feite is White Sands best te beschouwen als een moderne western, waarbij de paarden en huifkarren vervangen zijn door gemotoriseerde equivalenten en de stoffige zadeltassen ingeruild werden voor vlekkeloos attachékoffertjes.
En al waren die oude cowboyverhalen heel wat minder kronkelig, toch blijft ook deze White Sands ontegensprekelijk mooie cinema.