Allez, vooruit. We zijn vertrokken voor nog eens vier jaar Bush. Michael Moore reageerde al laconiek met het statement dat zelfmoord plegen niet nodig is, want er is ook goed nieuws : Bush kan niet meer opnieuw verkozen worden. Na 2008 is het echt over en uit. Toch moet deze satirische tirade een schrale troost zijn voor de man die zijn Oscar-overwinning voor Bowling For Columbine te baat nam om Bush aan de schandpaal te nagelen en die een jaar later met deze documentaire op de proppen kwam om aan te tonen dat Bush op onrechtmatige manier aan zijn presidentschap was gekomen, dat de oorlog in Irak een schandvlek is die er nooit mocht geweest zijn en dat Bush met voorsprong de meest idiote Amerikaanse president ooit is.

Zoals altijd valt er (gezond) te discussiëren over de aanpak van Moore. Hij mag zich dan hier en daar (al dan niet terecht) bezondigen aan een manipulatieve gemakkelijkheidoplossing, hij doet vanuit zijn oppositierol enkel maar wat het gros van de Amerikaanse berichtgeving ook deed, doet en blijft doen. Het is bij mijn weten de eerste keer dat een Amerikaans cineast de zetelende Amerikaanse regering zo flagrant aanvalt door middel van een twee uur durende bioscoopdocumentaire.

Het zijn niet de beelden waarin de draak wordt gestoken met Bush en zijn acolieten die de slagkracht van deze documentaire uitmaken. Alhoewel... de beelden met Bush op de kleuterschool terwijl het WTC wordt geraakt zijn pijnlijk, en de pastiche op 'Bonanza' is hilarisch. Fahrenheit 9/11 is op z'n sterkst als Moore de randevenementen op de korrel neemt, zoals in Bowling For Columbine. De scène waarin een nijvere ondernemer een parachute demonstreert die uw leven kan redden bij een terroristische aanslag lijkt wel uit In De Gloria weggelopen. De botte egotripperijen van het huidige Amerikaanse bewind en de manier waarop ze de burgers een rad voor het oog draait zijn vaak wraakroepend (de scène waarin de recruteringsdienst van de marine op pad gaat). Moore toont heel wat beelden die we inderdaad al zagen in het nieuws, maar hij voegt er een nieuwe montagedimensie aan toe. Een huilende Irakese vrouw die familieleden verloor door een bombardement van de Amerikanen wordt gevolgd door een interviewclip met leeghoofdige playback-bimbo Britney Spears die vindt dat iedereen maar vertrouwen moet hebben in de president. En het statement van Donald Rumsfeld dat de Amerikanen enkel maar precisiebombardementen doen wordt ontkracht door ontluisterende interviews met jonge militairen ter plaatse. Vaak nog niet eens de middelbare school ontgroeid staat de wanhoop op hun gezicht te lezen. En hun onkunde : de meest pijnlijke scène laat zien hoe de fiere strijders onmogelijk een onderscheid kunnen maken tussen onschuldige burgers en Iraakse soldaten omdat ze hun muziekinstallatie aan de zender van de tank of aan hun helm koppelen en tijdens charges enkel maar keiharde muziek horen die bij de sfeer past zoals Let The Body Drop en The Roof Is On Fire.

Moore legt het er in zijn voice-over soms iets te dik op, en trapt hier en daar ook open deuren in (geen enkele senator is bereid zijn zonen naar het front te sturen - niet echt een verrassing), maar hij klaagt tussen het vele Bush-bashen door vooral de onhebbelijkheid en arrogantie van de Amerikaanse regering aan. De verschillen tussen de 'haves' en 'have nots' worden schrijnend blootgelegd : het is inderdaad ironisch dat de economisch minst bedeelden die mijlenver af staan van hun American dream zich het gemakkelijkst laten beinvloeden om voor uncle Sam hun leven te gaan vergooien. Net zoals het ironisch is dat de stem van de bijbelvrezende Amerikaanse hilbillies sterker doorweegt dan de slimmere (stads)mens die wel massaal voor Kerry stemde.