Je bent jong en je wilt wat. Zien bijvoorbeeld. Voor Mun (blind sedert haar geboorte) is het einde van de donkere tunnel in zicht wanneer ze beslist een dubbele oogtransplantatie te ondergaan. De operatie lukt, maar er openbaart zich een naar neveneffect. Mun heeft immers wazige visioenen waarin ze mensen ziet die plots opduiken en verdwijnen, meestal in het gezelschap van een grimmige persoon in het zwart. Een mens zou van minder gek worden. Wie zijn deze schimmen, van wie waren de ogen en hoe kan Mun ontsnappen aan het lot dat aan haar speciale gave meebrengt ? ziehier de vragen waar u tegen het eind van deze film een stilistisch antwoord op krijgt.

Kruisbestuiving. Het is er de zomer voor. De Japanse tweelingbroers die zichzelf als 'the pang brothers' op de generiek plaatsen (en die u als gretige cinefiel misschien kent van de actieprent Bangkok Dangerous) putten dan ook duchtig uit een hele rits horrorthema's die momenteel de kassa's doen rinkelen. De broertjes Pang verkennen inhoudsgewijs zeker geen nieuwe paden, maar hebben wel een voordeel vergeleken met minder begenadigde cineasten : ze weten hoe ze een efficiënte spookscène moeten regisseren. Met het geluid oerend hard ga je hoe dan ook door het dak. Sommige schrikeffecten zijn zo nauwgezet berekend in beeld gebracht dat er geen ontsnappen mogelijk is. Onze favorieten : de leuke gimmick tijdens de begingeneriek en vooral de scène met de geest die het niet zo leuk vindt dat Mun op haar stoel zit. Kippenvelmomenten waarvoor je met plezier oude dioxinegrappen van onder de mottenballen haalt.

The Eye (originele Oosterse titel is trouwens Jian Gui) is geen gore bloederige film. De horror is psychologisch en de effecten houden het midden tussen die van The Sixth Sense en The Others (niet echt een verrassing). Al verliest het Pang-tweetal hier weer wat punten door tussen de vakkundige schrikeffecten door hun vertelkracht uit het oog te verliezen. Het eerste deel van de film is weinig meer dan een opeenhoping van spokenscènes, terwijl het eigenlijke verhaal ter plaatse blijft trappelen. En wanneer er plots wel een stuwing komt, gaat het een richting uit die ettelijke kilo's goedkoop sentiment uitbraakt. Horror en ontroering gaan nog samen (prima zelfs), maar horror verstrengeld met deze zoutloze geserveerde zoetigheid (je moet zelf al blind zijn om hier geen duplicaat van The Ring in te herkennen) valt minder te pruimen. Gelukkig bewaren de cineasten nog een verrassing op het eind : in plaats van het publiek met gedempte zakdoekjes de ozonbuitenlucht in te sturen, laten ze hun camerakunnen nog even zien met een apocalyptische scène van formaat. Dat die bij de haren gerukt is en uiteindelijk niets meer is dan een inleiding voor de eigenlijke moraal van het verhaal zien we op dat moment graag door de vingers.

Slotsom : horroradepten vinden vast wel hun gading in The Eye zolang die maar weten dat het geheel niet rechtevenredig is met de som van een paar groovy delen. De kans dat er binnen een tweetal jaar of zo een Amerikaanse remake komt is trouwens vrij groot, want Tom Cruise hemzelve liet zijn oog vallen op de film en kocht de remakerechten voor de Amerikaanse markt.