Het succes van What Ever Happened To Baby Jane? en Hush Hush Sweet Charlotte was de Hammerstudio’s duidelijk niet ontgaan. Drie jaar na Jane en een jaar na Charlotte presenteerden zij op hun beurt twee horrorthrillers met een grote dame van Hollywood in de psychopatenrol. Bette Davis zelf mocht opdraven in The Nanny, maar vanuit filmhistorisch oogpunt bekeken was de aanwezigheid van Tallulah Bankhead in Fanatic – in Amerika uitgebracht als Die, Die, My Darling – veel interessanter.

Niet alleen was dit Bankheads laatste filmrol drie jaar voor ze op 66-jarige leeftijd zou bezwijken aan de gevolgen van een longontsteking, het was ook haar eerste rol in pakweg twintig jaar. Niet dat ze had stilgezeten in die twintig jaar, daar Bankhead meer op de planken te zien was dan voor de filmcamera. Wat het dubbel interessant maakt is dat Bankhead eigenlijk haar eigen persoonlijkheid overgiet met dosissen zwarte humor in wat in de eerste plaats een thrillerdrama is. Bankhead leidde een op zijn zachtst gezegd liederlijk leven: openlijk biseksueel en promiscue, ze maakte geen geheim van haar drank- en cocaïneverslaving … non, rien de rien, non, elle ne regrette rien… dat uitgerekend zij een godvrezend personage vertolkt dat elke vorm van lichamelijke uitspatting veroordeelt is grappig op zich. En Bankhead was zich daar zeker van bewust: volgens sommigen was dit zelfs de reden waarom ze de rol aanvaardde.

Al ging haar passage niet voorbij zonder divastreken: ze botste meer dan eens met de Canadese cineast Silvio Narizzano die hier zijn langspeeldebuut afleverde. Voor een Hammerfilm is Fanatic trouwens opvallend Amerikaans gekleurd: ook Stefanie Powers is Amerikaanse, net als scenarist Richard Matheson die de uit 1961 stammende roman Nightmare van de ook al Amerikaanse Elizabeth Linington – schrijvend onder het pseudoniem Anne Blaisdell – adapteerde.

Zotte trien van dienst is dus Bankhead als een bejaarde godsdienstfanate die in een landhuis woont met drie bedienden aan haar zij, waaronder Donald Sutherland als albinoklusjesman zowaar. Na de dood van haar zoon nodigt ze diens verloofde Powers uit. Aanvankelijk in de hoop om haar verdriet een plaats te geven, maar het duurt niet lang vooraleer ze ziet dat Powers minder devoot is dan ze dacht. Niet alleen is ze geen maagd meer, ze is ook van plan om met een andere man te huwen. Stel je voor. Waarop Bankhead besluit om Powers te gijzelen in het huis en haar elke hoop op ontsnapping te ontnemen. Wat volgt is een intrigerend kat-en-muisspel waarvan de echte pay-off misschien net iets te lang op zich laat wachten, maar dat hoe dan ook intrigerend genrevertier biedt en dat een welhaast unieke plaats inneemt in het Hammercanon.

Aardige voetnoot: in 2008 ging het toneelstuk Looped in première. Een stuk dat gaat over de moeilijkheden die Bankhead had om een dialooglijn uit Fanatic correct uit te spreken. Grotendeels omdat ze volop aan de drank en drugs zat. Rond dat gegeven en die ene zin brouwde toneelmaker Matthew Lombardo een stuk dat met veel gusto werd vertolkt door Valerie Harper. Toen die forfait moest geven na een hersentumor, werd haar rol overgenomen door Stefanie Powers, die zo een nette link legde met de film die het toneelstuk inspireerde. Als dat niet schoon en treffend is.