Het mag dan intussen vijf jaar geleden zijn dat we, met angstzweet onder de oksels en tussen andere huidplooien, op een onbewaakte zaterdag Neil Marshalls horrorfestijn “The Descent” tot ons namen, we herinneren het ons verdorie nog als de dag van gisteren. Zo sterk en zo verrassend was die film, en het is vandaag nog steeds het beste wat de viriele Brit heeft voortgebracht. Alles zat dan ook snor: de gruweleffecten, de sfeer en het concept. Dat was dan misschien bedrieglijk eenvoudig (zes vrouwen komen op een speleologietrip in aanvaring met ‘crawlers’, vleesetende daglichtschuwende kannibalen), maar had een onderliggende emotionele laag die het genre vaak ontbeert (een van de vrouwen gaat gebukt onder de dood van haar dochter en echtgenoot en zint op wraak op de minnares van haar man). En die twee verhaallijnen vloeiden samen in een instantgruwelklassieker.

Voor de Amerikaanse release werden de laatste vijf minuten wat bijgespijkerd. Waar in de originele Britse versie voor een zwartgallige climax werd gekozen, koos men in Amerika voor een iets hoopvoller einde. Om een lang verhaal kort en zoveel mogelijk spoilervrij te houden: protagoniste Sarah (Shauna MacDonald) slaagt er in de Amerikaanse versie in om te ontsnappen uit het grottencomplex.

Daardoor is deze vervolgfilm enkel maar levensvatbaar als je hem aan de Amerikaanse versie van The Descent kleeft. Al is levensvatbaar een iets te hoopvol woord voor een sequel waarvan de scenariokleur mijlenver verwijderd blijft van de uppercut die Marshall in 2005 uitdeelde.

“The Descent: Part 2” kwam er dan ook enkel maar omdat het eerste deel genoeg geld in het laatje bracht. Op zich niks mis met deze economische pelliculewetmatigheid, maar een beetje meer inventiviteit was wenselijk geweest. Sequels als “28 Weeks Later” en “[REC]2” bewijzen immers dat het perfect mogelijk is om een vervolgfilm af te leveren die het origineel niet slaafs volgt of iets nieuws doet met de verhaaldraden van de voorgaande film. Marshall zelf was niet geïnteresseerd om zelf het vervolg te regisseren, maar bleef wel bij het project betrokken als uitvoerend producent. Jon Harris, die de montage verzorgde van Marshalls film, promoveerde naar het regiezitje en mocht meteen zijn regiedebuut inblikken. Harris weet trouwens hoe hij spanning vloeiend en boeiend in beeld moet brengen, daar hij ook de vaste monteur is van Matthew Vaughn (“Layer Cake”, “Stardust”, “Kick-Ass”). Hij verzorgde trouwens ook de montage van “Eden Lake”, wiens regisseur James Watkins dan weer meeschreef aan het scenario van “The Descent: Part 2”.

De film begint met Sarah die ontsnapt is aan de moordende monsters, alleen kan ze zich door de shock niets meer herinneren van wat er zich in de grotten heeft afgespeeld. De plaatselijke sheriff wil weten wat er met haar speleologiegezellinnen is gebeurd, en verplicht Sarah om hem, zijn deputy en een paar grottenexperts te vergezellen. Wat er op hen ligt/zit te wachten is uiteraard niet echt een verrassing. Wat er zich ontspint is immers een weinig geïnspireerde re-run van “The Descent”, zij het zonder de sterk emotionele ondertoon. Visueel zit alles gelukkig wel ok. De locaties (de film werd bijna volledig opgenomen in de Londense Ealingstudio’s) en de ‘crawlers’ zien er nog steeds meer dan ok uit, en op dat vlak valt er gelukkig alvast weinig af te dingen op deze tweede afdaling. Wat van de film een schoolvoorbeeld maakt van een film waarvan de verpakking beter is dan de inhoud.

Dat alles snor zit op productioneel gebied wordt ook duidelijk uit de ruime en best interessante making of die de extrasectie inleidt. Ook nog op het schijfje: een standaardpakketje verwijderde scènes.