Diep graven doet begenadigd vakman Roger Donaldson niet in de generieke rampenfilm Dante’s Peak. En er gras over laten groeien ook niet: tien minuten ver en hij serveerde de kijker al een vulkaanuitbarsting en een zicht op een fanfare aan de voet van een vulkaan die nog moet uitbarsten waardoor je al meteen weet dat de toeters en trommels de eindstreep niet gaan halen. Donaldson won ook een snelheidsrace door twee maand sneller in de zalen te zijn dan Volcano, nog een vulkanenfilm waar Hollywood in 1997 in investeerde.

Het door Leslie Bohem geschreven script – op de hielen zittend van dat voor de door Sylvester Stallone gedragen rampenthriller Daylight – neemt geen enkel risico en lijkt wel een afleggertje dat in de schuif van Roland Emmerich is blijven steken. Donaldson voelde zich tot het script aangetrokken omdat hij ooit geologiestudent was, en dus wel iets had met mineralen, stenen en vulkanen. Op het centrale tektonische plateau staat een race tegen de klok en de vlammen om in het licht des rampenaanschijns twee kinderen en een hond te redden. Niet de enige potentiële clichénagelbijtscène, daar ook hero du jour Pierce Brosnan – ook Michael Douglas en Kurt Russell waren in de running voor de rol – het zwaar te verduren krijgt.

Hij kruipt in de huid van een vulkanoloog die naar het in de schaduw van een vulkaan liggend stadje Dante’s Peak – met als burgemeester een duidelijke Brosnanboon hebbende Linda Hamilton – in Washington afreist omdat daar ongewone seismologische activiteit is waargenomen. Uiteraard wil niet iedereen zomaar het nieuws over een naderende uitbarsting geloven – laat staan de stad ontruimen of het rijzen van het wafeldeeg voortijdig afblazen. Maar moedertje en vadertje natuur geven de vrije keus een schop onder de kont daar het in het laatste halfuur al rook, vuur en as is wat de klok slaat.

Donaldson en co vonden in de staat Idaho het plaatsje Wallace als uitstekende locatie voor de buitenopnames en hoefden dus maar weinig sets te bouwen. De visuele effecten waar de film op teert waren een combinatie van CGI, animatie, praktische effecten en miniatuurwerk: een beetje alles wat anno 1997 hip en voorradig was, inclusief uit krantenpapier bestaand as. Maar echt veel animo brengt het niet op. Je hebt het allemaal al vaker en beter – edoch ook wel slechter – gezien en het spreekt in Donaldsons voordeel – of in dat van producente Gale Anne Hurd – dat ze deze minimale suspensefilm niet nodeloos richting een speelduur van twee uur plus sturen. Iets wat Mick Jackson met Volcano – waarin grootstedelijk Los Angeles door lava wordt getroffen – trouwens ook niet zou doen.