I’m not bad, I’m just drawn that way. Het zou behalve van Jessica Rabbit ook een zinsnede kunnen zijn van Cruella de Vil, ware het niet dat Cruella - geboortenaam Estella Miller - intussen al een paar keer in liveactionvorm heeft laten zien dat ze niet deugt. Waarom ze dat niet doet kom je te weten in Cruella, de door Disney in elkaar gebokste prequel op Dodie Smiths klassieke kinderboek The Hundred And One Dalmatians, door de Disneystudio’s in 1961 onsterfelijk geanimeerd als hun zeventiende animatielangspeler en de eerste die overvloedig gebruik maakte van het Xerox-procedé waardoor de animatie sneller en goedkoper kon verlopen.

Goedkoop is zeker niet het sleutelwoord in deze overdadige voorwoordfilm, getuige een geschat kostenplaatje van 200 miljoen dollar. Dat Cruella wat mocht kosten is er aan te zien: zo ontwierp Oscarwinnaar Jenny Beavan maar liefst 227 kostuums voor de film, waaronder 47 voor Cruella. Echte magie wordt echter niet gekocht. Nochtans staat er met Craig Gillespie een respectabel regisseur achter de camera en op de cast is ook maar weinig aan te merken. Maar als geheel blijkt het niet boeiend genoeg om twee uur lang te verwonderen of te entertainen. Al zit er wel meer animo en oempf in dan in de zouteloze liveactionremake van de animatiefilm met Glenn Close die in 1996 in de zalen verscheen. Om over de sequel daarop die vier jaar later volgde nog maar te zwijgen.

Cruella zoekt de verhaalbrokken in het Londen van midden jaren zestig en zeventig. Het zwart-wit geobsedeerde titelpersonage verzorgt zelf de voice-over bij haar origineverhaal. Estella is als kind nogal onhandelbaar, waarop haar moeder beslist om een nieuwe start te maken in Londen. Eerst probeert Estella’s moeder wat geld te lenen bij een vriendin. Geld lenen kost ook geld en hier zelfs het leven van Estella’s moeder die om het leven komt nadat ze door honderdeneen min achtennegentig dalmatiërs van een klif wordt geduwd. De kleine en ontroostbare Estella krijgt onderdak bij de straatdieven Jasper en Horace en groeit er uit tot Emma Stone en een fascionista in de dop. Wanneer ze wordt aangenomen om de collectie van de megalomane modekoningin Barones von Hellman (Emma Thompson) te ontwerpen, lijkt haar broodje gebakken. Wat buiten de waard en een bordje boordevol familiegeheimen gerekend is. Wat volgt is een bitse strijd tussen twee mode-iconen die allebei de grootste willen hebben.

Een opeenvolging van ontelbaar veel scenariodrafts is zelden een goed teken, maar de plot is - voor wat het is of moet zijn - al bij al nog vrij coherent. En af en toe zelfs stereotiep geestig, onder meer door het vette Londense accent dat Paul Walter Hauser zich mag aanmeten. Maar over het algemeen blijft Cruella een vlakke bedoening: gezien de pracht en praal op het scherm mocht het allemaal toch meer zijn geweest. En ook een beetje minder, daar nogal wat scènes als een dolgedraaide tol over het scherm razen. Voortgestuwd door onze landgenoot Nicolas Karakatsanis dan nog wel, die eerder al director of photography was voor Gillespies I, Tonya.

Over rust gesproken: op de soundtrack mocht het eveneens wat bezadigder, want ook die gaat aan overkill ten onder. Het lijstje artiesten/nummers waarvoor in de geldbeugel werd getast is indrukwekkend, maar door grote delen aan elkaar te kleven als betrof het een grote medley gaat het effect of de meerwaarde ervan grotendeels verloren. Desalniettemin, wie het mondmasker niet te strak aansnoert mag en kan de oren vrijhouden voor liedekijns van onder andere Supertramp, The Doors, The Animals, Nina Simone, Doris Day, Connie Francis, Ohio Players, The Zombies, Nancy Sinatra, Ike And Tina Turner, Joe Dolan, Electric Light Orchestra, Queen, Blondie, The Rolling Stones, The Clash, J. Geils Band, Rose Royce, Black Sabbath, Deep Purple, David Bowie en Suzi Quatro.