Bij veel remakes is de voor de hand liggende vraag: waarom wordt hier in hemelsnaam een nieuwe versie van gemaakt ?  Los van het financiële gewin dat de studio voor ogen heeft natuurlijk. Zeker als het origineel een klassieker is die de tand des tijds moeiteloos wist te doorstaan. Bij andere remakes zijn we eerder geneigd om “ach ja, waarom niet” te denken. Zoals bij de update van “The Crazies” bijvoorbeeld. Er zijn intussen al zoveel verhalen verteld over de wereld die ten onder gaat aan een dodelijk biovirus dat het welhaast onmogelijk is om nog een scenario te schrijven dat geen raakpunten vertoont met zowat alles wat het genre al heeft voortgebracht. In die optiek is het obscure en in de vergetelheid geraakte “The Crazies” een uitstekende keuze om te upgraden naar de meug van schrikgrage cinefielen.

Het originele “The Crazies” werd trouwens niet zomaar door de eerste de beste geregisseerd, maar door George A. Romero, die met zijn debuut “Night Of The Living Dead” voor meer dan een rimpeling in het horrorlandschap zorgde. “The Crazies” is een van de vergeten films die hij draaide tussen dat debuut en de sequel “Dawn Of The Dead” in 1978. Uit die periode is enkel “Martin” (ook uit 1978) min of meer bekend gebleven, wie “There’s Always Vanilla” (1971) of “Season Of The Witch” (1972) wil zien, is waarschijnlijk aangewezen op de video- of dvd-kast van bevriende horrorfreaks.

Romero’s “The Crazies” speelde zich af in het boerengat Evans City in Pennsylvania, waar de bevolking ten prooi valt aan een militair biologisch wapen dat per ongeluk in de buitenlucht is gekomen. Met desastreuze gevolgen: de getroffenen worden gek en agressief, en deinzen er zelfs niet voor terug om hun geliefden om het leven te brengen. Ook de militairen die de opdracht krijgen om de stad over te nemen om de gevolgen van het gas in te dijken zien zich geconfronteerd met een leger van moordzuchtige gekken. Wat Romero’s natuurlijk noopte om de gewetensvraag te stellen of je zomaar ‘bezeten’ of ‘zieke’ mensen kan neerknallen. Een vraag die ook in zijn zombiereeks voortdurend wordt aangekaart.

Romero’s “The Crazies” vertoonde heel wat gelijkenissen met “Night Of The Living Dead”, al was het allemaal wat ruwer en minder gefocust. Breck Eisner (die eerder de avonturenprent “Sahara” inblikte) laat zijn gepolijste remake nauw aansluiten bij de huidige teneur van zombie- en virusfilms. De locatie is ditmaal Ogden Marsh in Iowa, en de centrale figuur is sheriff David Dutten (Timothy Olyphant) die als een goede huisvader over Ogden Marsh probeert te waken. Wanneer een van de inwoners plots met een gewapend geweer in het sportstadion staat, ziet David zich echter genoodzaakt om de man neer te schieten. En het blijft niet bij deze ‘crazy’: de volgende nacht al steekt een boer zijn boerderij in brand zonder de moeite te doen om zijn vrouw en zoon uit de vuurhaard te halen. Even later vallen militairen het dorp binnen en plaatsen ze iedereen onder quarantaine. David en zijn echtgenote Judy (Radha Mitchell) proberen samen met de deputy en een verpleegsterassistente om uit Ogden Marsh te raken en tegelijkertijd te ontdekken wat er aan de hand is. En dat is geen makkelijke opdracht, met militairen en moordgrage gekken die op de loer liggen…

Wie een beetje bekend is met amokmakende zombies en virale infecties zal maar weinig verrassingen aantreffen in “The Crazies”. De ingrediënten blijven onderling inwisselbaar met de andere genrefilms, en wie ooit een van Stephen Kings epische romans heeft gelezen kan “The Crazies” zelfs als een complete rip-off beschouwen. Wat op zich dan ook weer niet klopt natuurlijk, daar Romero’s origineel er al was vooraleer King zijn eerste horrorthriller had geschreven. Bovendien zijn King en Romero goede vrienden, dus het zal eerder wel een zaak van bevriend lenen zijn.

Het is dus allemaal al eerder en beter gedaan, maar “The Crazies” is zo’n film waarbij dat eigenlijk niet echt zo’n kwaad kan. Het enthousiasme van Eisner en de cast blijkt voldoende om dit filmpje zonder morren uit te zitten, zeker omdat de teneur van de film zwartgallig en donker blijft, en Eisner zich nauwelijks laat betrappen op postmoderne toegevingen waarmee al eens kan gelachen worden. Wat op zich genoeg is om “The Crazies” als een geslaagde horrorthriller af te vinken. Verwacht alleen niet dat je van je sokken wordt geblazen.