Echte superhelden strijden niet tegen octopusmannen of psychoten met neutronenbommen. Echte superhelden zijn mensen die hun eigen leven in de schaal werpen om de gewone man en vrouw te beschermen tegen het stompzinnige, materi?le en corporate kwaad dat dagelijks de wereld een stukje verder naar de knoppen helpt. John Le Carr? houdt in ?The Constant Gardener? de vinger aan de pols, en de Braziliaanse regisseur Fernando Mereilles (?Cidade De Deus?) transfereert het verhaal potent naar het witte doek. Justin Quayle (een sterke Ralph Fiennes) is een Brits diplomaat die als lid van de High Commission naar Nairobi wordt gestuurd. Zijn vrouw, de mensenrechtenactiviste Tessa (Rachel Weisz, die als een nimf met ballen de gehele film beheerst) reist met hem mee en komt er samen met een Afrikaanse dokter Westerse zaken op het spoor die het daglicht niet echt verdragen. Niet verwonderlijk dus dat Tessa op een niet zo mooie dag vermoord wordt teruggevonden. ?Afgeslacht door struikrovers? luidt het officieel, maar wanneer Justin begint te graven in het verleden van zijn vrouw ontdekt hij al snel de kwalijke waarheid en is ook zijn leven niet meer veilig?

In een tijd waarin steeds vaker de oproep klinkt om iets te doen aan schrijnende toestanden in Afrika of andere gebieden waar armoede en natuurrampen onherstelbare schade toebrengen aan de mensheid, vertelt “The Constant Gardener” een zeer cynisch verhaal. De boodschap wordt niet gebracht als een “het Westen is slecht, de arme Afrikaan goed”-pleidooi, daar we aan beide kanten zien hoe corruptie tiert en hoe er niet echt gekeken wordt op een moordje meer of minder. En aan beide kanten van het spectrum staan ook goede voorvechters voor een betere wereld. Het verhaal is wel een aanklacht tegen multinationals en regeringen die er niet voor terugdeinzen miljoenen te verdienen op de kap van door armoede of oorlog geteisterde gebieden. Le Carré vermeldt op de eindgeneriek dat zijn verhaal en personages volledig fictief zijn, maar ontkracht het oef-gevoel direct door er aan toe te voegen dat het echte gedrag van de pharmaceutische bedrijven die hij bestudeerde er eigenlijk voor zorgt dat zijn fictief verhaal op een kaartje met vakantiegroeten lijkt. Een weinig opbeurende gedachte. Als aanklacht staat “The Constant Gardener” als een huis, als thriller/film vertoont de fundering af en toe een barstje. En dan vooral in het tweede deel. Aan het eerste uur valt weinig op te merken. De flashbackstructuur zit naadloos in elkaar, en Rachel Weisz werpt zich met haar gedreven vertolking meteen op als het hart van het verhaal. Haar liefdesscène met Ralph Fiennes is trouwens een pareltje. Mereilles toont dat je zelfs met platgetrapte clichés toch filmisch sterk uit de hoek kan komen. Van zodra de film terug bij de openingsscène is aangekomen en rechtlijnig wordt verteld, verliest Mereilles eventjes de pedalen (net zoals Tommy Lee Jones dat al dan niet toevallig ook deed in “The Three Burials of Melquiades Estrada”). De actiescènes zijn niet allemaal even sterk, de sprong naar Berlijn breekt de sfeer (al is de scène aan de schoolpoort sterker gefilmd dan de raid op het vluchtelingenkamp later in de film) en de ontmaskering van de booswicht is een beetje een sof. Gelukkig weigeren Le Carré en Mereilles om de film een happy end mee te geven : de beslissing die Justin neemt zorgt voor poëtische eindbeelden en een nazinderende diep-romantische uppercut.

The Constant Gardener” is door een paar inzinkingen in het laatste deel misschien niet zo sterk als het uiteindelijk kon geweest zijn, maar het is een film die met liefde en passie is gemaakt, en die ook nog eens uitpakt met schitterende locatiefotografie in Kenia. Een aanrader wordt zoiets af en toe genoemd. Zoals nu bijvoorbeeld.