Ed & Lorraine zijn net zoals Nicole & Hugo niet voor een decenniumgat te vangen. Beide duo’s namen de sprong van de jaren zeventig naar de jaren tachtig vlot entertainend en op hun beproefde elan voortbordurend. Al grepen ze koppelgewijs graag terug naar de grote successen uit de jaren zeventig om relevant te blijven. Logisch, want Goeiemorgen, Morgen en Baby Baby deden voor de Vlaamse schlagerwereld wat de demonische taferelen in Harrisville, Long Island en Londen voor het wereldwijde exorcisme deden: het mee op de kaart zetten - en er zelfs proberen internationaal mee door te breken.

In The Conjuring: The Devil Made Me Do It zien we hoe de Warrens in 1981 de duivelsuitdrijving van de “tien of iets in die buurt’-jarige David Glatzel in kaart brengen in Brookfield, Connecticut. En dat in het jaar dat Nicole & Hugo met You’re Part Of Me hun eerste Engelstalige single uitbrachten, maar dit volledig terzijde. De demon die in David huist speelt tijdens het exorcisme haasje-over door in het lief van Davids zus te springen. Wanneer die Arne Johnson later een brutale moord pleegt en hem potentieel de doodstraf wacht, springen de Warrens in de bres om aan te tonen dat Arne de moord pleegde onder duivelse invloed. Meteen de eerste rechtszaak in Amerika waarin demonische bezetenheid werd gebruikt om de beklaagde vrij te pleiten onder het mom van ‘hij was niet verantwoordelijk voor zijn eigen daden, oh gij edele rechter.’ Spitant detail: die rechtszaak werd in 1983 al gebruikt als inspiratie voor de televisiefilm The Demon Murder Case met Kevin Bacon in de rol van de al dan niet door de duivel gepenetreerde moordenaar. De eigenlijke moord, het proces en de zogenaamde demonische verschijnselen in het huis van de Glatzels zijn allemaal gebaseerd op gedocumenteerde feiten, de rest van The Devil Made Me Do It is dat niet. En zelfs de zogezegde ware feiten mag je uiteraard met een paar kilo’s hostiezout nemen. Het was niet de eerste keer dat de Warrens het verwijt kregen van gewiekste charlatans te zijn.

The Devil Made Me Do It is eigenlijk meer een whodunit dan een spookhuisfilm. Het aantal jump scares is verwaarloosbaar, en de nadruk ligt eerder op de relatie tussen de Warrens en op de connectie die ze zoeken met een vroegere moordzaak. Verandering van spijs doet eten, kan je denken … maar het is helaas een sobere maaltijd die de beheerders van The Conjuring Universe in de aanbieding hebben. Welgeteld één leuke dialoog in een film die een veel te donkere beeldtaal gebruikt en te warrig is geconstrueerd. Wat je krijgt is een te verwaarlozen portie vlakkelijnshorror die eens te meer aantoont dat de Conjuring-franchise zieltjes wint door in de eerste plaats maar wat aan te modderen.

Met uitzondering van de eerste twee Conjurings weliswaar. Die twee - met wijwater besprenkeld in respectievelijk 2013 en 2016 - waren uitstekende en met de nodige panache in beeld gebrachte huiverfilms. Alle spin-offs en sequels die volgden raakten daar nog niet tot aan de hielen van. En ook de derde officiële Conjuring deelt dus in de brokken. Wat ook wel komt omdat James Wan ditmaal niet op de regiestoel zit. Wie dat wel doet is Michael Chaves, die eerder al door Wan was uitverkoren om The Curse of La Llorona te regisseren, en met The Devil Made Me Do It meteen aan zijn tweede Conjuring Universe-titel toe is. Noch Chaves, noch de regisseurs van de drie Annabelle-films of The Nun beschikken echter over Wans spitsmuisprecieze gevoel voor timing. Wat bij Wan werkt, waggelt bij zijn acolieten eerder rond als een richtingloze kopieerkat. Het is wat het is.

Al heeft The Devil Made Me Do It met Patrick Wilson en Vera Farmiga natuurlijk wel twee mooie troefkaarten in huis. Niet dat deze heer en dame de beste acteurs van het westelijk halfrond zijn, maar ze voegen gravitas en standvastigheid toe aan de filmische interpretatie van ‘s wereld bekendste duivelsjaagkoppel. Als je dan toch in exorcisme wil geloven, dan zijn Wilson en Farmiga hoogst respectabele gidsen in het schouwtoneel dat zij bespelen. En het luchtkasteel dat zij delen.