Een beetje heiligschennis eigenlijk dat James Wan zijn “Conjuring”-universum uitbreidt met spin-offs. Zeker omdat dusver geen enkele daarvan de griezelleute van de twee “Conjuring”-films wist te evenaren. Wan regisseerde weliswaar geen van die afgeleide films, maar houdt wel steeds een oogje in het zeil als producent en/of scenarist. Net als bij de twee “Annabelle”-films is dit ook bij “The Nun” geen combinatie die gensters slaat.

De hissende en schuimbekkende non waarvan sprake dook voor het eerst spokerig op in “The Conjuring 2”. In deze prequel-spin-off wordt haar achtergrondverhaal uit de doeken gedaan, en dat situeert zich in het Roemenië van 1952. Waardoor “The Nun” de eer en het genoegen krijgt om (voorlopig) het vroegst op de “Conjuring”-tijdlijn te staan. 

In een afgelegen klooster in het boerengat Biertan pleegt een non zelfmoord. Aan exorcist Damian Bichir en novice Taissa Farmiga (slimme casting, gezien de sleutelrol die haar oudere zus Vera speelt in “The Conjurings” en gezien haar horrorreputatie door in vier seizoenen van  de tv-reeks “American Horror Story” op te draven) de taak om uit te zoeken wat de habijtdraagster tot haar wanhoopsdaad dreef.

De set-up van “The Nun” doet (even) uitschijnen dat deze prent aardig genrevertier is. De tocht van Bichir, Farmiga en Frans-Canadese boer Jonas Bloquet naar het vermaledijde klooster heeft een hoog Hammergehalte. De vergezichten op de kloosterburcht lijken wel een hommage aan het Karpatenstulpje van Dracula, en het samenspel tussen de drie reizigers bevat genoeg schalkse dialogen om de popcornoren te spitsen. Maar lang duurt het handgeklap niet: van zodra Bichir en Farmiga in het klooster in de ban geraken van boze krachten en een dito non vervalt “The Nun” in rond de pot draaiende platitudes.

Jammer is dat wel: de Brit Corin Hardy heeft immers affiniteit met het horrorgenre, wat drie jaar terug al duidelijk was in zijn bij ons op dvd gedropte regiedebuut “The Hallow”. Maar hier maakt hij maar een makke indruk: met een goed production design alleen maak je helaas geen goede film. Zeker niet omdat er aan de weinig originele verhaalscharnier een rudimentair schimmellaagje hangt: het kwade blijkt er te zijn omdat de bouwheer van het kloosterkasteel ergens in de middeleeuwen een aanhanger was van duivelsverzen en zwarte magie. En die magie manifesteert zich in de vorm van een boe-roepende non, met als gevolg heel veel dode nonnen en geteisterde buurtbewoners die op de een of andere reden toch niet naar de fakkels en hooivorken grijpen. Jammer, want dan was ons een makke climax met een langdradige sleepstaart en (ochgottekes toch) CGI-serpenten bespaard gebleven.