Een titel die de lading dekt, deze Chaos Walking. De productie van deze potentiële blockbuster verliep allesbehalve vlot, het eindresultaat is een richtingloze zooi waarin de chaos en calamiteiten even zichtbaar zijn als een overrijpe puberpuist op een zestienjarige neus.

Of de film met een vlot productieproces wel het bekijken waard zou zijn, is nog maar de vraag. Het is sowieso geen goed idee om een young adult-trilogie binnen de contouren van een speelfilm te willen proppen. Beter was om dit project te verkassen naar een tv-of streamingzender die geld veil heeft voor over meerdere seizoenen meanderende verhalen. Binnen de contouren van een speelfilmlengte was Chaos Walking eigenlijk al van bij het begin gedoemd om te mislukken.

De trilogie waarvan sprake is er een van Patrick Ness. Zijn Chaos Walking-drieluik verscheen tussen 2008 en 2010 en bestaat uit de delen The Knife Of Never Letting Go, The Ask And The Answer en Monsters Of Men. Officieel is dit de verfilming van het eerste deel, maar er zijn ook elementen uit de andere delen in verwerkt. Wat wel als voordeel heeft dat er geen open einde is, en dat je Chaos Walking met wat goede wil als een volledig afgeronde film kan zien. Een schrale troost. De kans dat het licht op groen springt voor sequels is waarschijnlijk/gelukkig aan de kleine kant: een commercieel succes is dit niet, en de negatieve persontvangst en vele productieproblemen zetten zo goed als zeker een slot op een eventuele uitbreiding van het Chaos Walking-universum.

Ergens in het jaar 2257 stort een ruimtecapsule neer op de planeet New World. Die planeet wordt uitsluitend bewoond door mannelijke aardse kolonisten die elkaars gedachten kunnen lezen en zien en die onder de knoet leven van een niet zuiver op de graat zijnde burgemeester – Mads Mikkelsen - die misschien toch eens moet leren om niet tegen elk grootbudgetproject ja te zeggen. De capsule werd bemand … excuseer, bevrouwd door Viola (Daisy Ridley) en die vormt een bedreiging voor de gemeenschap van New World. Vrouwen kunnen trouwens hun gedachten afblokken waardoor niemand ze kan lezen. Sneaky sneaky. Viola stort neer in de achtertuin van Todd (Tom Hollander) en aan hem de taak om de nieuw aangekomen kolonist uit de handen van Mikkelsen te houden. Zijn ook nog van de partij: de met een hoog aliengehalte uitgeruste Spackles, de oorspronkelijke bewoners van New World. En tijdens zijn vlucht met Viola ontdekt Todd dat bijna alles wat hij dusver voor waarheid aannam eigenlijk een grote leugen is. Tsk tsk.

De eerste draft van het script werd neergepend door Charlie Kaufman. Diens script werd uiteindelijk door een zeskoppig comité herschreven en aangepast. En ja, die naden zijn zichtbaar. Wel sneu dat schijnbaar niemand van het leger scenaristen erin slaagde om het verhaal, de achtergrond of het centrale conflict helder of boeiend uit de doeken te doen. En als je zit opgezadeld met een script dat als los zand aan elkaar hangt, is er al een half mirakel nodig om de film in kwestie te reanimeren. Dat mirakel is hier niet aanwezig. Integendeel, de apathisch regisserende Doug Liman en de slaapwandelende cast maken de afgang enkel nog maar pijnlijker.

En toen moest het postproductiemonster zijn intrede nog doen. De opnames waren in november 2017 afgerond, maar in april 2018 kwam het nieuws dat er bijkomende opnames nodig waren omdat de testvisies nogal desastreus waren verlopen. Noch Ridley, noch Hollander kon zich vrijmaken omdat ze respectievelijk met Star Wars en Spider-Man in de weer waren. Pas in april 2019 gingen de camera’s opnieuw aan het draaien. Niet meer met Liman maar met Fede Alvarez in het regisseurszitje. Kostenplaatje van die extra opnames: vijftien miljoen dollar, waardoor het totale budget vlot boven de honderd miljoen ging. En dat is veel geld voor een film die kant noch wal raakt, narratief slaapwandelt en nergens animo weet los te weken.

Niet enkel wandelende chaos dus, maar een volledige tienkamp van miserie. Wie getuige wil zijn van een pijnlijke Hollywoodflop, weet waarheen. Neem gerust een hoofdkussentje mee.