Twintig jaar na haar enige relevante film en tien jaar na haar laatste film tout court, komt Stacy Title nog eens van het onder het bioscoopkorstmos gekropen. Dat nieuwtje is goed om een inleiding in een recensie op deze fijne filmsite mee te vullen, maar voor de rest niet echt iets om wild van te worden. Daarvoor is deze “The Bye Bye Man” te nietszeggend en overbodig. Zeker gezien voor het huidige lijstje spookhuisfilms dat onder supervisie van Jason Blum en met klasbakken als James Wan aan het roer kleppers werden afgeleverd die duidelijk in een hogere klasse spelen dan deze hobbelige paranormale poging.

Titles relevante film is trouwens “The Last Supper” uit 1995, waarin vijf nogal zelfingenomen studenten besluiten om de wereld te zuiveren door gespuis van allerlei gezindte uit te nodigen voor een diner en hen vervolgens te vergiftigen als ze de gekregen kans op redemptie niet grijpen. Geholpen door de aanwezigheid van onder andere Cameron Diaz, Bill Paxton en Ron Perlman groeide die prent uit tot een gewaardeerde culttitel. De interessante laag uit dat laatste avondmaal is helaas niet van de partij in “The Bye Bye Man”, geschreven door haar echtgenoot Jonathan Penner die in “The Last Supper” nog als acteur te zien was.

“The Bye Bye Man” speelt als een kruising tussen The Rolling Stones’ “Sympathy For The Devil” en “Candyman”. Elliot (Douglas Smith), zijn liefje Sasha (Cressida Bonas) en zijn beste vriend John (Lucien Laviscount) besluiten in te trekken in een huis dat al sinds eind jaren zestig leeg staat. Ja, ze konden het krijgen voor een prikje. Al snel blijkt waarom: mysterieuze geluiden klinken door het huis, en een oude munt valt te pas en te onpas op de grond. Blijkt dat de woonst ooit het onderkomen was van een duivelse geest waaraan je niet mag denken of over praten. Doe je dat toch, dan verschijnt hij in levende lijve en start hij een reeks bloederige misdaden waarbij iedereen die tegen deze regels zondigt het loodje legt. Daar meneer zwaai zwaai niet aan een locatie is gebonden, kan je in het scenario de onderliggende gedachte hanteren dat hij zo mee verantwoordelijk is voor tal van oorlogen en moorden.

Een plot waar best wel wat mee aan te vangen is, maar Title en Penner maken het zich moeilijk door het verhaal nodeloos ingewikkeld op te bouwen. Zo kondigt baai baai zijn komst niet alleen aan met een vallende munt, maar ook met een naakte CGI-hond en een naderende spooktrein. Het enige dat nog ontbreekt om helemaal uit de bocht te gaan zijn toeters, bellen en een schetenlatende albinozwerver. Een omslachtige entree die er mee voor zorgt dat “The Bye Bye Man” nogal sputterend verloopt. Ook de schuifelwandeltoestand van de oninteressante personages doet het eindresultaat geen goed. Regiematig komt Title niet verder dan wat ongeïnspireerd jatwerk van Wan, en zelfs de incarnatie van de titelschurk door Del Toro-favoriet Doug Jones zorgt nauwelijks voor kippenvel. Houden net de slaapdemon op afstand: een paar geslaagde scènes waarin met visioenen wordt gespeeld. Al zakken die eveneens mee in de afgrond als een generieke climax uiteindelijk de definitieve doodsteek blijkt voor deze goedbedoelde maar rammelende gruweloefening.

Voor de fans van oude Hollywoodglorie: Faye Dunaway duikt op in een cameo, maar zelfs daar hoef je onder het mantra ‘Don’t Think It, Don’t Speak It, Don’t See It’ niet stante pede voor naar de bioscoop te hollen.