Wie al eens een Story ter hand durft te nemen als toiletlectuur (voor alles is er een symbolische plaats) zal waarschijnlijk in zijn nopjes zijn met Sofia Coppola’s “The Bling Ring”, haar vijfde studie in het ennui der eenzaamheid. Al klinkt studie nogal overdreven voor wat een banale en eentonige kijk is op het holle leven van de Hollywoodjetseticonen. Hoe holler, hoe liever de (Amerikaanse) media het heeft trouwens, daar elke scheet en geeuw zo breed mogelijk wordt uitgesmeerd voor de likkebaardende goegemeente.

In het kielzog van die geeuw en scheet introduceert Coppola vijf tieners (al dan niet toevallig komen ze allemaal uit gebroken – maar rijke - gezinnen, groeien ze zonder supervisie op, krijgen ze een kick van uiterlijke materialistische schijn en zeggen ze ontzettend veel oh [pauze] my [pauze] god [pauze]) die er een sport van maken om in te breken in de villa’s van onder andere Paris Hilton en Lindsey Lohan en zich vervolgens een deel van de sterrenrijkdom toe-eigenen. Schijnbaar zijn die villa’s nooit beschermd, liggen de sleutels onder de mat of klikken de schuifdeuren niet volledig dicht. Niet erg slim, chihuahuadames.

Dit mag dan misschien ongeloofwaardig overkomen, “The Bling Ring” is wel degelijk gebaseerd op ware gebeurtenissen. De personages krijgen in de film weliswaar een alias, toch zou dit een waargetrouwe weerspiegeling moeten zijn van de rijkeluiscrapuultjes die geen graten zagen in huisinbraken die ze pleegden tussen oktober 2008 en augustus 2009. In totaal maakten ze zo’n 3 miljoen buit en braken ze zeven keer binnen in het huis van Paris Hilton. Ook in de stulpjes van onder andere Orlando Bloom, Megan Fox en Lindsey Lohan raakten ze vrij probleemloos binnen.

De leidster van de groep is Rebecca (Katie Chang). Een verwend nest uit een voorstad in Californië dat haar oog laat vallen op schoolnieuwkomer Marc (Israel Broussard) en hem onmiddellijk rond haar vinger draait. Of dat voor eigen gewin is, of omdat ze hem een toffe bink vond, blijft in het midden. Op een dag laat Rebecca vallen dat ze wil inbreken in het huis van Paris Hilton. Via een zoekrobot op internet vinden ze moeiteloos een avond waarop ze niet thuis is omdat ze een of ander feestje host en via Google maps kunnen ze de locatie nader bekijken. Nadat Rebecca en Marc zonder moeite binnen en buiten raken en ze hun buit tonen aan Rebecca’s vrienden is het hek van de dam: Nicki (Emma Watson) en haar halfzus Sam (Taissa Farmiga) en gemeenschappelijke vriendin Chloe (Clair Julien) gaan vanaf nu mee shoppen en dat blijft uiteraard zo lang duren tot wanneer een opname van een beveiligingscamera hen duidelijk herkenbaar in beeld brengt.

In een poging om alles zo authentiek mogelijk weer te geven was Paris Hilton zo vriendelijk om in haar eigen huis te laten filmen. Behalve in 'the brain room', die bleef achter slot en grendel. De uitkomst van het verhaal laat zich raden: na hun arrestatie krijgen de tieners net als de sterren bij wie ze inbraken hun eigen 'fifteen minutes of fame'. Coppola filmt de leegheid van de materialistische kaste vrij eentonig: echt veel gebeurt er niet, en na een tijdje heb je het dan ook wel gezien. Als studie in de negatieve straalstroom van de Hollywoodcultuur zit er gelukkig iets meer schwung in dan in het nog monotonere “Somewhere”, maar het niveau van Coppola’s prijsbeest “Lost In Translation” komt nooit en nergens binnen handbereik. Coppola heeft ook aandacht voor het milieu waar de daders in opgroeien: vooral dat van de halfzussen Nicki en Sam, die geplaagd gaan onder een godsdienstige zen-moeder die het huisgezin meer als een guru dan een moeder leidt (en irritant wordt vertolkt door Leslie Mann). Daardoor trekt Coppola (al dan niet bewust) haar film meermaals open naar een brede satire, een effect dat nog wordt versterkt door de scènes waarin Emma Watson haar verhaal voor het oog van de camera’s mag vertellen. Goed nieuws voor de puberende cinefieltjes is dan weer dat Emma Watson zich net als in “The Perks Of Being A Wallflower” in de kijker filmt en haar “Harry Potter”-verleden netjes van zich af filmt. Als daar maar geen Lohan-vodden van komen, denkt een mens dan.