De IJslandse cineast Baltasar Kormakur heeft precies iets met overlevingsverhalen. Zowel in Everest, The Deep als in Adrift stond al eerder de strijd tussen mens en woeste natuur centraal. Uit dat rijtje is Everest de beste titel: deels door de grotere schaal, deels door de uitgebreide en interessante cast waar hij toen mee werkte. Beast is eigenlijk ook een overlevingsthriller, al kon het evengoed een amusante B-rollercoaster geweest zijn. Wat het helaas niet is. Niet amusant, en ook geen rollercoaster.

Dit is een film met potentieel die zonder enige vorm van snelheid toch van de rails dondert omdat de cineast werkt met een veertiendedozijnscript en eigenlijk nergens poogt om er toch wat meer originaliteit of panache in te stoppen. Wat je krijgt is een voor de hand liggende mens vs. beest-thriller met een duidelijke knipoog naar Stephen Kings Cujo en verhaalbrokken die je ook terugvindt in onder meer Crawl, Orca, The Shallows en zelfs Jaws: The Revenge. En in nog heel wat andere tutti’s en quanti’s.

Filmmatig gezien doet Kormakur op zich niets verkeerd: hij levert een vakkundige film af die mooi gebruik maakt van Afrikaanse locaties en de (digitale) leeuwenscènes zijn op zich ook netjes in beeld gebracht. Maar hoe verder Beast vordert hoe vlakker en matter het wordt. En de aanval van de leeuw gebruiken als catharsis voor het leed van het hoofdpersonage is ook maar knudde, al zit die connectie meer tussen de regels en hamert Kormakur ze er niet in.

De na de kankerdood van zijn vrouw wat met zichzelf in de knoop zittende dokter Idris Elba reist met tienerdochters Iyana Halley en Leah Sava Jeffries naar de streek in Zuid-Afrika waar hij destijds zijn echtgenote leerde kennen. Rouwverwerking dus en ook een beetje zelfreflectie daar zijn oudste dochter het hem kwalijk neemt dat hij zijn vrouw verwaarloosde en amper tijd voor haar had, ook niet terwijl ze ziek was. Oude familievriend Sharlto Copley meent dat een fotosafari de zeden wat zal verlichten of verluchten maar dat is dus buiten de manen gerekend van een woedende leeuw die net zijn familie afgeslacht zag door een troep stropers. En die leeuw heeft het daardoor met grommende tanden en klikklakkende klauwen voorzien op alle rechtlopende tweebenigen.

Het gros van Beast speelt zich af in een gammele bijna boven een afgrond hangende auto waarin Elba en zijn dochters door de leeuw worden belaagd. Wat meteen de Cujo-vergelijking verklaart. Visueel is dit meteen ook het meest interessante deel. Maar zoden zet het allemaal niet aan de dijk: de tussentijdse confrontatie met de stropers is ongeïnspireerd, zelfs met een verrekijker vind je nauwelijks relativerende humor om het allemaal wat minder voor de hand liggend te maken, de afwisseling tussen de dierenactie en de louterende dialogen voelt arbitrair aan en tegen de eigenlijke finale is de kans groot dat je het moeilijk hebt om geen leeuw … excuus, geeuw te onderdrukken.

Geen poer in het gat dus bij deze film die te netjes, te braaf en te ongeïnspireerd de vakjes in het script afvinkt maar door een gebrek aan lef en animo zonder enige vorm van hartslag en zonder basketsloefkes aan voorbijglijdt.