Bij Filmfreak wordt al graag eens gegrasduind door het oeuvre van Tarkovsky, Vigo, Weerasethakul, Ozu en de onlangs overleden Kiarostami. Om maar vijf klasbakken te noemen uit een lijst waarvoor minstens twee scrollschermen nodig zijn. Daar de boog niet altijd kan gespannen staan, is tegengif soms broodnodig. Vandaar dat de lokroep van het grote witte popcorndoek voor een slechte Amerikaanse komedie soms niet te versmaden is. Geen gebrek aan slechte komedies tegenwoordig trouwens. Integendeel, de huidige lading filmmakers is zelfs zo vriendelijk om de kwaliteit netjes in de titelgeving aan te duiden. Naast “Bad Teacher”, “Bad Neighbors” en “Bad Grandpa” is het nu de beurt aan “Bad Moms”. Het blijft vooralsnog wachten op “Bad Proctologists”.

“Bad Moms” is het geesteskind van Jon Lucas en Scott Moore, de scenaristen van “The Hangover”, het Las Vegasfilmpje dat zeven jaar geleden uitgroeide tot de meest succesvolle R-rated Amerikaanse komedie ooit en garant stond voor twee makke sequels en een schier eindeloze stroom gortige lach-of-ik-schietborrelhappen van bedenkelijk allooi. Zoals deze “Bad Moms”. Hollywood toont zich hier eens te meer op zijn hypocrietst: een komedie waarin zogezegd een boodschap zit verpakt (het toch wel harde leven van ploetermoeders die hun dagen moeten vullen met werken, zorgen voor de kinderen en het oorsmeer van hun sullige echtgenoot opruimen), met personages die grossieren in karikaturale clichés, waarin op het einde iedereen dikke vrienden is (al dan niet om te vermijden dat een verontruste moeder de makers een proces zou kunnen aandoen omdat ze haar geld heeft gespendeerd aan een film zonder moraal), en waarin uiteraard ruimte is gelaten voor banale mokerhamervulgariteiten die pijnlijk ongrappig zijn. Wie Kristen Bell een penis wil zien imiteren, weet waarheen.

Ploetermoeders dus. Hun zware bestaan wordt hier belichaamd door Mila Kunis. Moeder van twee schoolgaande kinderen, overuren draaiend als account manager bij een koffiebedrijf, thuis alles moeten zelf doend omdat manlief liever masturbeert voor de computer (ja hoor) en dan ook nog eens aanwezig moeten zijn op een overdaad aan vergaderingen van het oudercomité georganiseerd door overijverige akela Christina Applegate … het schip ontploft zodra de boeg niet meer boven water komt en de romp de kielhaalbrug niet meer ziet. En dus besluit Mila dat het genoeg geweest is: ze wijst haar nietsnutman de deur, leert haar kinderen zelfstandig te zijn en gaat met de hulp van haar nieuwe zuip- en feestvriendinnen resoluut in de aanval tegen de in menselijke waarden grossierende gezinsmaatschappij, daarbij een lans brekend voor alle slechte moeders wereldwijd. Of toch minstens die in de rijke stadsgebieden van de good old US of A.

“Bad Moms” is een sof van jewelste. Hoofdreden: de film is pijnlijk ongrappig, een geslaagde kwinkslag links of popcultuurverwijzing rechts niet te na gesproken. En dan is er de onhandige reeds in de tweede paragraaf aangehaalde spreidstand tussen kijk eens wat we durven-grapjasserij en het angstvallig vastklampen aan politieke correctheid. Wat van “Bad Moms” de zoveelste grove komedie maakt die eigenlijk geen ballen aan het lijf heeft. Opvallend is trouwens dat in een film die via een omweg goed moederschap propageert, tegelijkertijd grossiert in scènes waarin in een woonwijk rustig de snelheidslimiet veiligheidsgordelloos wordt genegeerd. Edoch dit terzijde.

Minder terzijde, en helemaal van de pot gerukt: “Bad Moms” is de eerste Amerikaanse komedie die erin slaagt om IS te trivialiseren tot een punchline in een waarlijk tenenkrommende monoloog. Laat ons hopen dat hiermee het absolute dieptepunt in het Hollywoodkomedielandschap anno 2016 – en de carrière van Christina Applegate – is bereikt. Of hoe een lambadadansende lintworm op een bedje van cholesterol resoluut te prefereren is boven een bezoek aan deze smaakloze smakeloosheid.  

Zo, hoog tijd om “Dharmaga Tongjoguro Kan Kkadalgun” een inhaalbeurt te geven.