Een wolf, een piranha, een tarantula, een haai en een slang die samen een bende overvallers vormen in een antropomorfe wereld waar ook gewone mensen rondslenteren … wie verzint zoiets? De Australische kinderboekenschrijver Aaron Blabey dus blijkbaar die zijn reeks graphic novels voor jonge lezertjes in 2015 opstartte. En dat legde hem geen windeieren: Blabey verkocht - zo leert ons de boekhoudkangoeroe - zo’n 30 miljoen boeken wereldwijd op het moment des schrijvens van dit stukje. Niet enkel van deze The Bad Guys, maar ook van zijn andere reeksen Pig The Pug en Thelma The Unicorn.

The Bad Guys schopte het ook tot op de als succesgraadmeter fungerende bestsellerlijst van de New York Times en al dan niet mede daardoor werden de filmrechten van de reeks opgepikt door Dreamworks Animation. Fransman Pierre Perifel - die al een tijdje als animator aan de slag is bij Dreamworks - kreeg het genoegen zich in zijn soloregiedebuut over de verfilming daarvan te buigen en hij filterde de Amerikaanse aanpak van het Australische materiaal door een Frans/Europese bril. Voor elk wat wils dus.

Inspiratiegewijs laat Perifel het persdossier uitpuilen van nogal wat namen en referenties. Zitten onder meer in de mix: Hergé, Uderzo, Franquin, Moebius, manga’s en het Spider-Verse. Filmisch wordt het dan weer tamelijk te eenvoudig omschreven als vroege Tarantino voor kinderen. Animatie- en filmfreaks weten dus waarnaar ze kunnen uitkijken. Al zal de hoofddoelgroep van deze prent - knibbelknabbelknuisjekindjes dus - daar uiteraard geen oog voor hebben en de combinatie tussen strakke striplijnen en Looney Tunes rondingen aan zich voorbij laten gaan daar de kindertjes waarvan sprake zich gewoon zullen willen amuseren met het verhaal van vijf stoute beesten die willens nillens goed willen worden om zo ook eens te kunnen voelen hoe het is om geliefd te zijn.

Die moraal van het verhaal is hier eerder een voetnoot dan een mantra, want Perifel gaat voluit voor het entertainment. En dat durft bij Dreamworks Animation nogal eens lawaaierig, flikkerend en ADHD’erig zijn. Het is hier niet anders, en zeker niet tijdens de actiefinale. Dat Perifel er ondanks de vlammende sirenes en gierende autobanden toch in slaagt om The Bad Guys een karaktergeestige laag mee te geven spreekt alvast in zijn voordeel, ook al haalde hij de kern van de zaak natuurlijk bij Blabey. Maar de interactie tussen het centrale vijftal werkt wel degelijk, vooral op animatiesitcomniveau. Wat ook komt door de stemmencasting: zowel Sam Rockwell, Marc Maron, Awkwafina, Craig Robinson als Anthony Ramos vloeien vlot over in hun personage.

Het is zelfs wat jammer te noemen dat The Bad Guys iets te vaak de actiekaart trekt, daar deze film echt wel zijn hoogste toppen scoort tijdens de meer beate karaktermomenten waar de dialogen en oneliners meer ademruimte krijgen. Waardoor The Bad Guys waarschijnlijk ook wel zijn resonantie zal vinden bij (meekijkende) volwassenen, zelfs als die niet in full Clooney modus zijn.