Oh what a tangled web we weave when first we practice to deceive. Sir Walter Scott vatte in 1808 al netjes de clou van deze “Anna” - en zowat duizendvijfhonderd andere spionagefilms - samen in zijn historisch verzendicht ‘Marmion’. Spionnen, dubbelspionnen en trippelspionnen laten immers niet zo gemakkelijk in hun kaartendek kijken. Wat meteen al doet opvallen dat Luc Besson zijn op zich ingewikkeld en veelvuldig in de tijd terugspringend puzzelverhaal eigenlijk vrij duidelijk uit de doeken doet. Elke ‘wat was dat nu weer’-vraag krijgt netjes een ‘ah, dat dus’-antwoord. Dat komende van een man die zich de laatste tijd serieus aan het vergalopperen was met de metafysische actierommel Lucy en de megalomane sf-zuremuilsnoep Valerian And The City Of A Thousand Planets … het lijkt wel een wederopstanding. Of toch op zijn minst een film die zonder al teveel compromissen aanleunt bij golden oldies als “La Femme Nikita” en “Léon”. Zijn metoo-aandacht … excuus, aanklacht … heeft hem duidelijk goed gedaan.

Al zal dat ‘goed’ zich niet echt vertalen aan de bioscoopkassa’s. In Amerika was de koudeoorlogsactiefilm alvast geen succes, dus het Europese publiek zal uit zijn kot moeten komen om deze van het etiket ‘boxofficeflop’ te redden. Besson kan de centjes gebruiken, daar zijn productiemaatschappij EuropaCorp nog altijd in de gevarenzone verkeert na het “Valerian”-debacle.

Koude oorlog, de woorden zijn gevallen. Niet van enig anachronisme gespeend plant Besson een plot neer die begint in 1985 en uitwaait tot ergens midden jaren negentig. Centraal staat de Russische Anna Poliatova (vertolkt door het Russisch fotomodel Sasha Luss) die na een bewogen nacht wordt opgepikt door een KGB-ronselaar ‘omdat ze het juiste profiel’ heeft. Anna groeit uit tot een – zoals dat in het jargon heet meedogenloze moordmachine – die als model naar Europa wordt gestoord zodat ze daar een paar KGB-vijanden kan liquideren. Van het een komt het ander en terwijl Anna probeert om niet compleet gaga te worden door het vele bloedvergieten komt ook nog eens de CIA op de proppen.

Besson tikt veel potentieel aanstootgevende elementen aan, maar hij brengt alles vrij braaf in beeld. Seksuele promiscuïteit, lesbische liefde, aderlatend geweld uit de John Wick en Atomic Blonde-stal … het wordt al bij al netjes beschaafd in beeld gebracht. Wat ergens nog beter doet opvallen dat Besson best wel de nodige aandacht besteedt aan de machinaties van zijn script. In een tijd waarin blockbusters steeds vaker grossieren in onsamenhangende verhaalpunten doet het deugd om nog eens een old school-script te zien dat werkt binnen de zelfopgelegde beperkingen.

Ook de cast is geïnspireerd. Luss doet wat ze moet doen om het titelpersonage de nodige panache mee te geven. De centrale bijrolspelers zijn de kers op de taart: Luke Evans en Cillian Murphy als respectievelijk KGB- en CIA-strateeg weten perfect welke grimas ze moeten trekken om het verhaal op smaak te houden. Al is de grootste smaakmaker ontegensprekelijk Helen Mirren - getooid met een bril die nog drie keer groter is dan de exemplaren van Nana Mouskouri tijdens haar schlagerhoogdagen – die haar KGB-oneliners met een zichtbaar gemak laat balanceren tussen camp, kitsch en echte vreesaanjagende angst. ‘Truble Never Sends Eei Warningk’: kijk in haar ijzige ogen en probeer maar om haar eens niet te geloven.