Ergens midden zijn carrière liet Luc Besson optekenen dat hij het beu was om films te regisseren en dat hij er na zijn tiende de brui aan zou geven. Een belofte die hij jammerlijk genoeg niet gehouden heeft: “Lucy” is inmiddels zijn zestiende prent, en het is meteen één van zijn allerslechtste. Een hard verdict, maar het is nu eenmaal zo dat de man zijn beste en meest interessante werk bundelde toen hij in de jaren tachtig (“Subway”, “Le Grand Bleu”) en negentig (“Nikita”, “Léon”) een vaste waarde was binnen de 'cinema du look'. De 'cinema de Luc' zoals hij die nu aflevert is vaak – met uitzondering misschien van zijn Aung San Suu Kyi-film “The Lady” – het sop van de kool niet waard: de animatietrilogie rond “Arthur & The Minimoys” was rotvervelend en de gangsterpastiche “Malavita” was ook al niet om naar huis te schrijven.

Met “Lucy” scoort Besson nog eens wereldwijd een dikke hit, maar dat heeft hij niet zozeer aan zichzelf te danken. Wel aan Scarlett Johansson wiens wulpse vormen genoeg bleken om actiejunkies van alle gezindten naar de popcorntempel te drijven. Al moeten die het wel zien te rooien met standaardtaferelen zoals Besson die via zijn EuropaCorp-productiemaatschappij nu al enkele jaren uitbraakt. Met zwaar in de verf gezette schietpartijen en een obligate – en totaal overbodige – autoachtervolging op het voorplan dus: de formule begint op zijn zachtst gezegd voorspelbaar te worden. In die blauwdruk mixt Besson een dosis metafysisch en schabouwelijk filosofisch geneuzel waar zelfs Terrence Malick met een grote boog omheen zou fietsen.

Scarlett Johansson toont in “Lucy” haar koopwaar als een Amerikaanse die in Taipei woont en studeert. Via haar vriendje daar laat ze zich overhalen om een mysterieuze koffer af te leveren bij een plaatselijke maffiafiguur. Nu ja, overhalen is niet de juiste term daar haar weinig betrouwbare loverboy die koffer aan haar hand vastketent. De koffer blijft het hoogst gevaarlijke goedje CPH4 te bevatten, en Lucy krijgt – samen met andere uitverkorenen – een zakje van dat spul in haar lichaam ingenaaid. Bedoeling is dat ze naar Europa reizen, waar de drugs er - eenmaal voorbij de douane – terug worden uitgehaald.

Lucy’s zakje scheurt echter in haar lichaam, waardoor de pillen in haar bloedbaan terechtkomen. Met als gevolg dat ze verandert in een supervrouw die plots de volle honderd procent van haar hersencapaciteit gebruikt. Een normaal mens zou slechts tien procent gebruiken, al is dat een theorie die volgens bepaalde wetenschappelijke kringen achterhaald is. Lucy gebruikt haar superkrachten enerzijds om komaf te maken met de gangsters die haar achtervolgen, anderzijds wil ze ook alles wat ze weet en ontdekt (het geheim van het universum zeg maar) delen met de mensheid.

Een plot waar toch wat mee aan te vangen valt, zou je denken. Niet bij Besson echter: we krijgen een aaneenschakeling van mechanische actiescènes, mesjogge dialogen en close-ups op het gezicht van Morgan Freeman die enkel betaald werd om verbaasd in de camera te kijken. Snel verdiend geld, zowaar. Als klap op de vuurpijl eindigt alles met een volstrekt idiote climax (synthetische primaten en dino’s inclusief) die schijnbaar tot doel heeft om iedereen met de slappe lach uit de bioszetel te laten rollen – de definitieve doodsteek voor deze sof met een hersencapaciteit van anderhalf procent. Te klasseren onder de Z van zever in pakjes.