Woord vooraf: dit stukje lezen kan er voor zorgen dat je een paar uur lang – in het slechtste geval een volledige dag – met een rotirritante oorworm zit opgescheept. Een gewaarschuwd(e) man/vrouw … 'If I Could Turn Back Time' (brrr aargh vade retro brrr) kweelde Cher in 1989, en het is die gedachte die zich als een rode draad doorheen Richard Curtis’ About Time slingert. Een romantische komedie annex levensbeschouwing waarin Curtis op zijn voor hem typische manier (Four Weddings and a Funeral, Nottng Hill, Love Actually) een bos opzet over het liefde en het leven.

Centraal staat Tim Lake (Domhnail ‘zoon van Brendan’ Gleeson) die op zijn eenentwintigste verjaardag doodgemoedereerd van zijn vader (Bill Nighy) te horen krijgt dat de mannen in hun familie in staat zijn om door de tijd te reizen. Weliswaar binnen de contouren van hun eigen leven: ze kunnen bijvoorbeeld niet het oeuvre van Leni Riefenstahl met haar grootste fan gaan bediscussiëren. Wat handig is natuurlijk: je kan je foutjes en blunders rechtzetten, mooie momenten meerdere malen beleven en Groundhog Day-gewijs de liefde van je leven voor altijd aan je binden. Tim gelooft aanvankelijk niet veel van de bewering van zijn pa, maar een eerste test waarin hij in staat is om een desastreus nieuwjaarsfeestje minder desastreus over te doen bewijst dat vaderlief hem niet met een kluitje in het riet stuurde.

Tim is met andere woorden extra goed gewapend als hij van Cornwall naar Londen verhuist om er een carrière als advocaat uit te bouwen. Uiteraard ontmoet hij er ook de liefde van zijn leven. Het klikt tussen hem en de Amerikaanse Mary (Rachel McAdams) vanaf hun eerste ontmoeting in een pikdonker restaurant, en een mooie romance ligt in het verschiet. Tot wanneer Tim een keer teveel terugkeert in de tijd, en hij mag herbeginnen. Mary opnieuw veroveren blijkt echter niet zo eenvoudig. Maar toch lukt het, en Tim en Mary blijken inderdaad voor elkaar gemaakt. Er komt een huwelijk, kinderen en een levenslange genegenheid voor elkaar. Wat bij Tim de vraag doet rijzen of zijn leven niet beter af is als hij elke dag gewoon maar een keer beleeft, en of hij zijn geluk niet zelf ondermijnt door in te grijpen op momenten waar gewone stervelingen – Mary inclusief – dat niet kunnen.

Dat Richard Curtis (die voor zijn romantische periode op hoge ogen gooide als scenarist van tv-series als Blackadder en Mr. Bean) oog en oor heeft voor fijne humor en menselijke relaties blijkt hier eens te meer: de scène waarin de buikvlinders tussen Tim en Mary steeds heviger gaan fladderen op de tonen van een busker die in een Londens metrostation 'How Long Will I Love You' van The Waterboys zingt krijgt iedereen aan het smelten. Of zou dat toch moeten doen.

De tijdreisgimmick daarentegen is een ander paar mouwen. Eigenlijk heeft About Time die gimmick niet nodig, daar de prent welhaast al zijn charme haalt uit de gedreven en fijne vertolkingen van Gleeson en McAdams. Bovendien zondigt Curtis tegen zijn eigen regels: het tussen de soep en de patatten gereis in de tijd (ergens in een kast gaan staan en je vuisten ballen volstaat voor een trip naar het verleden) vraagt een suspension of disbelief die haaks staat op het realisme van de romance tussen de beide protagonisten en na verloop van tijd eisen de plot- en logicagaten iets teveel aandacht op. Een slordigheid waardoor About Time niet voor het volle pond blijft nazinderen, maar die gelukkig niet verhindert dat deze tedere en lieve prent twee uur lang blijft bekoren.

Jammer dat we hier bij Filmfreak geen tijdreisgenen hebben trouwens … elke dag tien films kunnen verorberen en nog tijd over hebben voor de andere dingen des levens – een mens zou voor minder even heen en weer wippen door tijd en ruimte.