Migrainepatiënten, beware. De narratieve structuur van deze prent is immers flink door elkaar geschud: begin, midden en einde worden in de mixer gegoten en u krijgt van alles flarden te zien, zij het zelden in de juiste volgorde. Een beetje te vergelijken met het gevoel dat een puzzelaar krijgt als hij de doos van een nieuwe legpuzzel opent. Al krijgt die hobbyist door de foto op de doos het einddoel reeds te zien. Als argeloze bioskijker daarentegen weet u vooraf niet waar Alejandro Gonzalez Inarritu en scenarist Guillermo Arriaga naar toe willen. En dat verdubbelt de pret. Want zelfs als u denkt te weten waar sommige stukjes in de filmpuzzel passen, zit u meer dan eens op het verkeerde pad. Lekker fascinerend.

Wat uiteraard de vraag ontlokt waarom Alejandro Gonzalez Inarritu zich van deze structuur bedient. Een vraag die meer dan één antwoord kent. Feit is dat de Mexicaanse cineast houdt van een niet-narratieve structuur. Zijn debuut Amores Perros maakte ook een paar narratieve sprongen, maar die waren à la Pulp Fiction goed te volgen. Met 21 Grams neigt hij eerder naar Memento. Zelf beweert de cineast dat de doolhofstructuur van zijn film de innerlijke toestand van de drie hoofdpersonages weergeeft:hun leven ligt aan scherven uiteen, en de vertelstijl volgt hun gekraste zielen. Uiteraard dient de structuur ook om zijn verhaal boeiend te houden. Indien het verhaal wel rechtuit verliep, zou het immers voorspelbaarder en minder meeslepend zijn. Door de kijker te verplichten de lijnen en punten zelf te verbinden, blijft alles continu boeiend. Inarritu maakt dus slim gebruik van de truken uit de filmdoos. De gluiperd…Door de kijker met mondjesmaat binnen te laten in de psyche van het verhaal, valt 21 Grams meteen ook binnen het kader van de cinefiele film. De kans is groot dat u er halverwege de brui aan geeft of dat u na het verstrijken van de twee uur mentaal uw geld terugeist. Het is uw goed recht, uiteraard. Gelukkig is de kans even groot dat de cineast zijn slag wel thuishaalt, en dat u na de laatste mooie klanken van Some Devil van David Matthews tijdens de eindgeneriek beseft dat u getuige was van een berensterke film. De sterretjes bovenaan geven u alvast een indicatie in welke staat uw nederige correspondent zich bevond tijdens en na de film…

Vier alinea's ver, en nog geen woord over de inhoud… houden zo denk ik eigenlijk, want 21 Grams is een film waar je best zo onbevooroordeeld mogelijk heen trekt. Het is immers een beetje gek om je te laten overvallen door een puzzelfilm als je vooraf reeds weet waar de clou ligt. Bovendien is die clou niet sluitend afgelijnd: Inarritu eindigt weliswaar met een antwoord, maar hij laat ook net genoeg ruimte om sommige hoe's en waaroms door u zelf te laten invullen… Maar wie weet, misschien hebt u wel vooraf een ruggensteuntje nodig… alinea vijf komt eraan, zij het summier… Sean Penn is Paul Rivers, een hartpatiënt die wacht op een nieuw hart. Als het niet snel komt, is zijn aardse leven definitief afgelopen. Zijn ex Mary (Charlotte Gainsbourg) is teruggekeerd om hem te steunen tijdens zijn ziekte, maar ook omdat ze (via kunstmatige inseminatie) op de valreep nog een kind wil van hem. Benicio Del Toro is Jack Jordan, een Christus erende ex-bajesklant die er schijnbaar niet in slaagt om zijn misdadig verleden van zich af te schudden. En Naomi Watts (net zoals de euro steeds meer in kracht toenemend) is Cristina Peck, ooit zwaar verslaafd aan drugs, maar na haar huwelijk en twee dochtertjes terug op het goede pad. Een samenloop van omstandigheden brengt deze drie personages samen, en het resultaat is een sterke meditatie over leven en dood waarbij iedereen ontdekt dat de ziel meer waard is dan 21 gram…