Room service is een vak apart in the evil fuckin’ room 1408 in het New Yorkse Dolphin Hotel. Na de motherfuckin’ snakes van vorige zomer drukt Samuel L. Jackson uitspraakgewijs opnieuw zijn stempel op een film. Helaas is het resultaat andermaal een film die niet volledig aan de verwachtingen voldoet. Of misschien toch wel: indien je enkel maar op zoekt bent naar een paar uitstekend in beeld gebrachte boe-momenten, dan heeft “1408” genoeg te bieden. Wil je ook nog een bevredigend verhaal, dan kom je van een iets minder bevredigende kermis thuis.

“1408” is gebaseerd op het gelijknamige kortverhaal van Stephen King. Het verscheen de eerste keer als een work in progress in zijn essay 'On Writing'. King vond het zelf zo goed dat hij het vervolgens volledig uitschreef voor een audioboekversie in 1999. In 2002 verscheen het voor de eerste keer in printvorm in de verhalenbundel 'Everything’s Eventual'. Zoals wel vaker het geval is met kortverhalen, is de basis te kort om er een speelfilm uit te puren. Met andere woorden, de scenaristen van dienst deden hun best om Kings verhaaltje over een kwaadaardige hotelkamer uit te breiden, zonder daarbij aan de essentie te raken. Het is dus vooral het hoofdpersonage dat een reboot krijgt, al doet de kamer ook heel wat zaken die in Kings verhaal niet te bespeuren zijn.

Hoofdpersoon is Mike Enslin John Cusack, die zich schijnbaar amuseert in dit universum), een sceptische schrijver die zijn brood verdient met occulte trash. Hij reist naar spooksites (huizen, kerkhoven, etc.) en schrijft zijn impressies dan neer in een goedverkopende boekenreeks. Opvallend is wel dat Enslin zelf totaal geen geloof hecht aan geesten, want hij heeft ze immers ook nog nooit gezien of gevoeld. Tot wanneer hij besluit kamer 1408 in het Dolphin Hotel in New York uit te proberen. Een opzoekingstocht leert hem dat heel wat (zelf)moorden plaatsvonden in de kamer, genoeg bad vibes dus om zijn lezerspubliek te entertainen.

Manager Olin (Samuel L. Jackson) verbiedt Enslin echter om in de kamer te overnachten, maar ontdekt dat hij dat van rechtswege uit niet kan. Het Enslin gewoon afraden lijkt niet te lukken: de auteur is vastbesloten minstens een nacht in de kamer te blijven, ook al waarschuwt Olin hem dat hij het er in het beste geval nog geen uur uithoudt, en dat hij in het slechtste geval zijn avontuur niet eens gaat overleven. En ja hoor… Enslin ontdekt al snel dat hij ditmaal zijn gelijke heeft gevonden. De kamer laat hem immers niet meer gaan, en hij moet zien te overleven tussen bewegende schilderijen, een zelfactiverende klokradio die het ironisch aangewende 'We’ve Only Just Begun' van The Carpenters uit de luidspreker laat schallen, krakend meubilair en uit “The Shining” ontsnapte geestesverschijningen…

De scène waarin Enslin en Olin kennismaken is uitstekend. Cusack en Olin zijn goed op elkaar ingespeeld, en hun dialogen openen de deur voor wat een uitstekende portie suggestieve horror kan zijn. En dat grotendeels ook is. De eerste twintig minuten of zo dat Cusack in de kamer verblijft zijn immers heel knap in beeld gebracht. De dreiging voelt lekker aan, de truukjes die de kamer uithaalt zijn origineel. Tijdens de scène met het spiegelende venster spring je gegarandeerd hoger dan twee kontjes hoog staand gras. In het laatste halfuur (en dan heeft de verfilming niets meer te maken met de brontekst) zakt alles helaas als een fletse pudding in elkaar. Enslin draagt immers een leversnietigend trauma mee, en dan nog meteen het meest clichématige voor een horrorprent: de dood van een kind. Driemaal raden dus welk fantoom hij het meest op bezoek krijgt in kamer 1408 die meer en meer transformeert in een labyrint waarin zelfs Theseus en Ariadne aan hongersnood zouden ten onder gaan. En die uiteraard ook model komt te staan voor de innerlijke demonen die aan Enslin vreten. Een beetje jammer allemaal omdat “1408” zo transformeert van een goedaanvoelend stukje huiverentertainment in een ongewilde myxomatose die zowel het noorden als de pedalen verliest. Het feit dat er drie alternatieve eindes werden gedraaid, zegt in dat opzicht ook genoeg. Zo, en dan gaan we nu onze zoldergeest wat letterkoekjes toegooien.