Loretta Young was de jongste van drie zussen.  Toen ze drie jaar was scheidden haar ouders waarna haar moeder met de kinderen verhuisde naar Hollywood en er een pension ging uitbaten.

Ze was pas vier toen ze als figurantje in films te zien was, iets wat haar zussen ook deden : Polly Ann Young en Elizabeth Jane die in de jaren ‘30 haar carrière zou ontplooien onder de naam Sally Blane.

Loretta Young ging even naar een nonnenschool, hield het daar op 14-jarige leeftijd voor bekeken, ging terug acteren en kreeg een bijrol in “Naughty But Nice” (1927), zij het op een wat vreemde manier : ze nam een telefoongesprek van Mervyn Leroy aan die eigenlijk belde voor haar oudere zus, Polly Ann Young.  Die was niet beschikbaar voor een rol dus vroeg Loretta dan maar aan de regisseur of zij haar misschien kon vervangen ?...  Een voorzichtige start die snel gevolgd werd door een contract bij First National en een carrière die dan pas goed uit de startblokken schoot.  De rollen werden niet alleen talrijker maar ook belangrijker.  Zo was ze als 15-jarige al te zien als verwaarloosd circuskind in “Laugh, Clown, Laugh”, daarna als verliefde journaliste in “Platinum Blonde”, als verdwaald meisje dat onderdak krijgt van Spencer Tracy in een opslagplaats voor hout in “A Man’s Castle”.  En natuurlijk kreeg ze voor haar rol in de politieke satire “The Farmer’s Daughter” de Academy Award voor Beste Actrice.

Halfweg de jaren ’30 tekende Loretta Young een contract bij Fox.

In 1953 hield ze het voor bekeken op vlak van films maar was ze wel acht jaar lang te zien op televisie in de Loretta Young Show.  Voor haar rol in televisieseries, met een voorkeur voor drama’s, werd ze maar liefst drie keer onderscheiden met een Emmy Award.

Loretta Young is twee keer getrouwd geweest.  Een eerste keer in 1930 met acteur Grant Withers maar dat huwelijk was tot stand gekomen in dubieuze omstandigheden waardoor het één jaar later al nietig werd verklaard.  Zelf scheidde ze van haar tweede echtgenoot producent en schrijver Thomas Lewis.

In 1962 werd haar autobiografie uitgebracht onder de titel The Things I Had To Learn.

In 1972 won ze een rechtszaak tegen NBC omdat die haar televisieshows in het buitenland lieten uitzenden zonder dat daar een wettelijke, afgesproken regeling voor bestond.  Als schadevergoeding kreeg ze 600.000 Dollar.