Acteur Dexter Fletcher zoekt zijn heil als regisseur duidelijk in de regionen van de swingende feelgoodcinema. In 2013 leverde hij met “Sunshine On Leith” een jukeboxmusical af gebaseerd op het oeuvre van de Schotse tweeling The Proclaimers, in 2016 ontdooide hij azijnpissers met zijn ‘glans op de schans’-biografie over “Eddie The Eagle” en nu transformeert hij met “Rocketman” de carrière van Reginald Dwight aka Elton John in een gepassioneerd notenbalkavontuur. En dat nauwelijks een jaar nadat hij vriendelijk was gevraagd om de ontbrekende magnifico’s af te werken op de set van de Queen-biopic “Bohemian Rhapsody” nadat Bryan Singer was wandelen gestuurd.

Johns leven wordt in de handen van Fletcher en scenarist Lee Hall - die eerder het script verzorgde van “Billy Elliot” en daarna samen met Elton John het draaiboek van een op de film gebaseerde musical schreef - vormgegeven als een onvervalste rollercoaster. Vertrekkend vanuit de krijtlijnen van een traditionele biografische prent (van kinderjaren over succesjaren, inzinkingen en redemptie tot “still standing yeah yeah yeah”) geven ze de conventionaliteit vaak een schop onder het achterste door heel wat songs van Elton te gebruiken als achtergrond bij fantasiesequenties. Wat van “Rocketman” bij tijd en wijlen eerder een musical maakt dan een muzikale biopic. John - aan boord als uitvoerend producent - zag er geen graten in om ook de donkere periode van zijn leven aan bod te laten komen. Zijn verslaving aan drugs en drank en zijn zelfmoordpogingen worden niet verdoezeld en ook zijn homoseksualiteit krijgt een stek op het voorplan.

Maar die excessieve waarheid is niet de exclusieve koopwaar: eerder een onderdeel van de waan- en uitzinnige carrière van Elton, waarin Fletcher de zwaarmoedigheid en depressies vlot mixt met de bubbels, brillen en branie. De focus ligt zo goed als volledig op de jaren zeventig: pech dus voor wie hoopte op flarden “Nikita”, “Sacrifice” of de soundtrack van “The Lion King”. Wat je wel krijgt is zowat elke hit uit zijn seventiescatalogus: niet door hem zelf gezongen, maar door de cast met Taron Egerton op het voorplan.

Waarmee meteen het geheime wapen van “Rocketman” is prijsgegeven: Egerton bewijst - net als in “Eddie The Eagle” en de eerste “Kingsman” - dat het versatiele talent gewoon uit zijn lijf stroomt als hij zijn tanden in een goede rol kan zetten. Zijn dynamiek is misschien wel de hoofdreden waarom deze “life and times of Sir Elton” twee uur lang aan het netvlies blijft kleven. Al moet hij de film niet op zijn eentje dragen: Fletchers sfeervolle regie helpt, net als de magistrale manier waarop Johns rockbiotoop uit de jaren zeventig werd gereconstrueerd. Mooi is ook de focus op zijn vriendschap en werkrelatie met tekstschrijver Bernie Taupin (vertolkt door Jamie Bell), zonder wie Johns carrière misschien nooit zo succesvol of iconisch zou zijn geweest.

Een swingende film over een swingende carrière: soms zit de logica gewoon in de logica zelf.