Wat een rotfilm is Divergent toch. Dat wordt zo’n drie maand na de release nog eens extra onderstreept door het acteerwerk van Shailene Woodley en Ansel Elgort. In de banaalheid van die saaie sf-dystopie gingen ze als broer en zus mee ten onder, terwijl ze in The Fault in Our Stars statig overeind blijven als verdoemde geliefden. Meer zelfs, hun accurate acteerprestatie kneedt mee aan het (verdiende) succes dat deze brok in de keel en tranen in de ogen-cinema ten deel valt.

The Fault in Our Stars is de verfilming van de gelijknamige bestseller van John Green uit 2012. Meteen het succesvolste young adult fiction-boek voor Green dusver: na een week stond het al bovenaan de New York Times bestsellerlijst, en door de verfilming ervan is een nieuwe verkoopboost bijna niet uit te sluiten. Green is naast auteur samen met zijn broer Hank ook actief als vlogger (videoblogger) op YouTube, en dacht er ooit over na om priester te worden. Hij was een tijd tewerkgesteld als kapelaan in een kinderziekenhuis, en het is daar dat de kiem werd gezaaid voor wat The Fault in Our Stars – zijn vijfde boek – zou worden. De adaptatie daarvan is eigenlijk een update van het alom beproefde 'ziekte van de week'-drama, dat in de jaren zeventig een min of meer definitieve Hollywoodstijlvorm kreeg met de tranentrekker Love Story. Er zijn gelukkig nuanceverschillen: zo is hier meteen duidelijk dat de personages waar het om draait kankerpatiënten zijn, en is dat geen plotlijn die pas halverwege in de groep wordt gegooid. Na tien minuten weet je al dat de zeventienjarige Hazel (Woodley) al sinds haar dertiende kankertherapie volgt (en steeds een zuurstoftank meesleurt) en dat Augustus (Elgort), de jongen op wie ze verliefd wordt, zijn botkanker nog niet overwonnen heeft. (Ch)emocinema vanaf de eerste minuut dus, en het siert alle betrokkenen dat het spel grotendeels subtiel wordt gespeeld.

Hazel en Augustus leren elkaar kennen tijdens een meeting van een religieuze praatgroep. Geen van beide wil daar echt zijn: Hazel doet het om haar ouders (Sam True Blood Trammell en Laura Dern) te plezieren, Augustus als chaperon voor zijn vriend Isaac (Nat Wolff) die oogchirurgie moet ondergaan en na die operatie voor altijd blind zal zijn. De vonk tussen Hazel en Augustus slaat bijna ogenblikkelijk over, en alle bouwstenen voor een triestige en tegelijkertijd hoopvolle romance tussen twee gedoemde jonge mensen liggen op hun plaats.

Wat heel makkelijk een van diepgang gespeende manipulatieve exploratie en exploitatie van menselijk leed kon zijn, blijft mooi overeind als secuur in beeld gebracht drama dat de initiële tienerdoelgroep mooi overstijgt. De basis blijft natuurlijk het publiek zo vaak mogelijk aan het huilen krijgen: ’t is nu eenmaal een drama. Op dat vlak kleurt The Fault in Our Stars wel degelijk binnen de lijnen. Toch bevat deze prent een sobere geladenheid en worden de triestige scènes niet zomaar ondoordacht tegen het scherm gekwakt. Daar zijn veel redenen voor: de dialogen die bijna rechtstreeks uit Greens boek komen, de beheerste regie van Josh Boone (momenteel getipt om de reeds lang geplande remake van Stephen Kings epische The Stand in goede banen te leiden), de mooie vertolkingen en een gezonde dosis (zelf)spot die ruimte laat voor relativering en net daardoor grotere ontroering.

Zonder tegenkantingen hoef je het niet te bekijken: uiteraard is het makkelijker om een groot en jong publiek te bereiken met een gepolijste en overgeromantiseerde mooie mensen-adaptatie van een succesvol boek dan met schrijnende – en ook niet wars van exploitatie zijnde - sociale drama's à la Ken Loach die enkel iPhone-loze knarren naar de arthousezalen lokken op dagen dat de busregeling dat toelaat. Dus ja, je kan de vraag stellen of deze film evenveel over de tong zou gaan indien alles zich in een groezelige arme buurt zou afspelen in plaats van in een rijk milieu, al is dat gedeeltelijk naast de kwestie. Het zijn immers de personages waar je mee moet meeleven, de rest speelt eigenlijk niet zoveel rol. Waardoor het weinig zin heeft om te vitten over manipulatie, het is en blijft fictie/cinema natuurlijk. En dat is nou net het mooie van de zevende kunst: elk filmdier zijn plezier, en op welke manier de kijker in het verhaal wordt getrokken is op zich niet zo belangrijk – als het maar resoneert. En dat doet The Fault in Our Stars, zelfs al is het allemaal al veel vaker getoond. De waarachtigheid scheelt echter een serieuze slok op de borrel: meteen een bewijs dat eender welk versleten cliché nog steeds mooie cinema kan opleveren. Tot slot nog drie hoeraatjes voor een alweer tegendraads-fijne bijrol van Willem Dafoe, die zowaar zelfs zijn drankflacon uit The Grand Budapest Hotel wist mee te smokkelen.