En tadaa… Quentin Tarantino doet het opnieuw: een film afleveren die de liefde voor filmkijken koppelt aan de passie voor filmmaken. Dat alles overgoten met een saus die zijn binding klaarduidelijk haalt uit de kitschkeuken van de zevende kunst. Wie nog een film kent waarin de adoratie voor klassieke Europese cinema in het algemeen en die voor de Duitse in het bijzonder zit ingemetseld in de stijlkenmerken van explosieve A- en B-oorlogsprenten waar Hollywood en hoofdzakelijk Italiaanse copycats (waar het genre ‘macaroni combat’ werd genoemd) ooit in grossierden, mag die altijd aan een postduif bevestigen en naar onze websitetil sturen. De maiskorrels liggen klaar. En zullen er waarschijnlijk verpieteren, want Inglourious Basterds (Tarantino leende de titel van een Italiaanse B-prent van Enzo G. Castellari uit 1978) is nagenoeg uniek.

Brad Pitt en zijn achtkoppig commando dat hun nazislachtoffers scalpeert mag dan de koopwaar zijn, de film is veel meer dan dat. Zeggen dat Pitt de hoofdrol speelt is zelfs al een brug te ver, daar hij maar in drie van de vijf hoofdstukken opduikt. Hoofdstukken?  Jawel, Tarantino deelt zijn film netjes onder in vijf delen met elk een eigen stijl en hoofdpersonages. Deel 1 (getiteld 'Once Upon A Time In Nazi-Occupied France') is een schitterend in beeld gebrachte Sergio Leonehommage. Het openingsbeeld (vrouw hangt de was op, man hakt hout en een nazipatrouille nadert hun huis zoals een bende vileine cowboys dat in het westerngenre pleegden te doen) zet meteen al de juiste gebalde toon. In dat deel maken we kennis met polyglotte jodenjager Hans Landa (Oostenrijkse revelatie Christoph Waltz die in Cannes met de prijs voor beste acteur aan de haal ging) die aantoont dat hij een man zonder geweten of mededogen is.

In het tweede hoofdstuk ('Inglourious Basterds') staat Brad Pitt op het voorplan. Samen met zijn 'dirty quintet' maakt hij jacht op nazi’s: de doden worden gescalpeerd, de overlevenden krijgen een nazikruis in hun voorhoofd gekerfd. Het hoeft niet gezegd dat dit deel het meest bloederige van de vijf is. Maar net zoals de geweldexplosies in vroegere Tarantinofilms is het moeilijk om geen komische ontlading te vinden in het vaak surrëele bloedvergieten. Die twee hoofdstukken zijn perfecte openers voor het echte verhaal dat zich eigenlijk pas in de volgende drie delen ontvouwt. In 'German Night In Paris', 'Operation Kino' en 'Revenge of The Giant Face' om precies te zijn. De vele kronkels die Tarantino uit de hoge hoed haalt uit de doeken doen is zinloos. En zonde. Inglourious Basterds is immers een film die je moet ondergaan. Als je weet dat de centrale scharnier draait om een plot om vooraanstaande nazileiders (Goebbels en een kauwgumvretende Hitler inclusief) om het leven te brengen in een bioscoop, weet je meer dan genoeg om luid joelend in Tarantino’s nieuwste rollercoaster te stappen.

Wat misschien nog het knapste is aan de film, is dat Tarantino erin slaagt om een cinefiele auteursfilm als actieprent te verkopen. Ja, er wordt gevochten en geknokt, maar er wordt evenzeer gepraat over het oeuvre van de Duitse cineast G.W. Pabst. En er wordt veel gebabbeld in Inglourious Basterds, al is dat uiteraard geen verrassing voor iedereen die met Tarantino’s oeuvre vertrouwd is. De man leeft voor en door de dialogen: luister maar naar de eerste twintig minuten, of naar de waanzinnige conversatie aan de tavernetafel in 'Operation Kino', ongetwijfeld een van de hoogtepunten uit Tarantino’s portfolio.

Inglourious Basterds is een film die geen handleiding nodig heeft, en die je moet laten meanderen zonder dat je weet aan welke steigers je gaat aanmeren. Van de beheerste Leonehommage tot aan de waanzinnige en haast uit de voegen barstende finale, is dit cinema uit het puurste (en beste) hout gesneden. Met een cast die wonderen doet met het materiaal. En met de best gejatte soundtrack ooit, inclusief David Bowies Putting Out Fire dat in 1982 voor Cat People werd geschreven. Ook uit onder meer Zulu Dawn, Kelly’s Heroes, The Entity, The Alamo, White Lightning en tal van obscure B-fims haalde Tarantino de juiste soundbites. Te gek, gewoon. Ja, Tarantino verliest af en toe de pedalen (oompje Adolf lijkt ontsnapt uit een Mel Brooksprent) maar so what… Inglourious Basterds is cinema met ballen waaraan het heerlijk likken is. Smakelijk.