Mooie dagen voor actiezoekende bioscoopschuimers zowaar. In een en dezelfde maand de finesse van “Baby Driver” en de souplesse van “Atomic Blonde” mogen opsnuiven, en daarna ook nog eens vergast worden op een buddy action comedy zoals die in de jaren tachtig schering en inslag waren. Niet dat “The Hitman’s Bodyguard” even hoogstaand is als “Atomic Baby Blonde Driver”, maar de actieoverdaad en het soepele samenspel tussen Ryan Reynolds en Samuel L. Jackson zorgen wis en waarachtig voor twee uur respectabel hersenloos popcornvertier. Vertier dat stukken beter is dan de trailer liet uitschijnen en dat gelukkig ook geen “Naked Gun”-achtige parodie is op “The Bodyguard” – hetgeen de teaseraffiche deed vermoeden. 

Het nogal krakkemikkig getitelde “The Hitman’s Bodyguard” is geproduceerd door Millenium Entertainment, een ver neefje van de roemrijke eightiesstudio Cannon. Het succes van de drie “Expendables” zette de studio op de kaart, en gaf hen genoeg adem en slagkracht om zich verder te concentreren op lawaaierige actie met bekende namen op het voorplan. Gerard Butler in “Olympus/Londen/Angel Has Fallen” bijvoorbeeld. En deze “The Hitman’s Bodyguard” dus. Oorspronkelijk opgezet als actiedrama in de stijl van “In The Line Of Fire”, maar gaandeweg compleet hertimmerd tot een bonafide testosteronkomedie waarin elk greintje geloofwaardigheid werd ingeruild voor buskruitgevoelige actieamok, gepocheerd met knipogen als granaatappels zo groot. Meteen de reden waarom Reynolds en Jackson ongegeneerd hun hebben en houwen te grabbel gooien door zich (nogmaals) bewust te profileren als komische (strip)acteurs.

Reynolds is een voormalig CIA-agent die een lijfwachtdienst runt, maar uit de gratie valt als een van zijn cliënten tijdens zijn surveillance wordt vermoord. Waarop hij zijn klanten in de lagere echelons moet gaan zoeken. Tot wanneer er een spoedopdracht in zijn schoot valt: huurmoordenaar Jackson vanuit een safe house in Engeland escorteren naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag waar Jacksons getuigenis een tirannieke Oostblokdespoot (Gary Oldman) aan de galg kan praten. Uiteraard liggen Oldmans troepen schietgraag en zwaarbewapend op de loer om te vermijden dat het duo hun bestemming bereikt. En tussen Reynolds en Jackson botert het ook niet: de twee blijken gezworen vijanden te zijn en torsen een gemeenschappelijk verleden mee. Mix alles samen en je krijgt een mengeling van naar Shane Black-noirparlando neigende overkill met een fikse dosis “48” en andere “Rush Hours”. 

Regisseur Patrick Hughes (die van “Expendables 3”) verving op de valreep Jeff Wadlow (die van “Kick-Ass 2”) en gooit zich met een gretige gretigheid als een haring op een pekelton. Het meest opvallende vuurwerk oogt opvallend Nederlands: de achtervolging door de binnenstad in Amsterdam en de reprise in Den Haag bieden genoeg holderdebolderfun en carroseriedeukvertier om toch minstens een geparfurmeerd tulpenbolapplaus richting Hughes te gooien. Het gekibbel tussen Reynolds en Jackson is trouwens nog een reden om “The Hitman’s Bodyguard” een extra glanslaagje toe te dienen. Goed, na een tijd komen de motherfuckers en flauwe plezanteriën waarschijnlijk je oren uit, de consistentie ervan zorgt echter voor eigen regels waar wordt mee doorgegaan tot ze aan het gaatje zijn.

Cinematografisch is “The Hitman’s Bodyguard” uiteraard nougatbollen waard, maar die vaststelling is eerder een open deur dan een verrassende valse muur. De ongegeneerd foute funfactor en de afwezigheid van eender welke vorm van patriottische bicepsen zorgen voor een ‘easy come, easy go’-actiekomedie waaraan de nodige lol te beleven valt. Die ene gevangenisscheet in de puta-verhaallijn rond Salma Hayek mag je trouwens wel laten waaien. Maar laat je polonaisegewijs vooral gaan tijdens de “Bevilo Tutto”-zangstonde tussen Jackson en een roedel nonnen.