In de reeks 'Oorlogen tussen mythologische wezens voor dummies': The Chronicles of Narnia, gebaseerd op de gelijknamige boeken van C.S. Lewis (ooit nog gestalte gegeven door Anthony Hopkins in de biopic Shadowlands). Niet dat we het uit de jaren vijftig stammende proza van de brave man gaan afkraken (kan moeilijk wegens éniet gelezen), maar deze eerste verfilming uit de reeks laat alvast veel te wensen over. Dat zal de Disney-studio's uiteraard worst wezen, want het grote succes van deze film zorgt er alvast voor dat zij nu ook een graantje kunnen meepikken van het LOTR-genre en dat ze nu ook kunnen concurreren met de Harry Potter-franchise.

C.S Lewis schreef in totaal zeven kinderboeken die samen The Chronicles of Narnia vormen. Hij was bevriend met Tolkien, en hielp hem zelfs om diens The Hobbit gepubliceerd te krijgen. Leuk is dat Andrew Adamson, de regisseur van de eerste Narnia-film (en tevens co-regisseur van de Shrek-films) net zoals Peter Jackson een Nieuw-Zeelander is en dat het duo ook goed bevriend is met elkaar. Adamson maakte dan ook gretig gebruik van de expertise van Jackson’s WETA-shop, die een groot deel van de effecten voor hun rekening nam. Bovendien werd Narnia net zoals LOTR in Nieuw-Zeeland opgenomen. Veel parallellen dus, maar de enige die niet kan doorgetrokken worden is die van de kwaliteit. Dit eerste deel uit de kronieken van Narnia is veel te lang(dradig) uitgesponnen, de kinderen die de hoofdrol vertolken zijn ongelooflijk irrititant en de duidelijke verwijzingen naar het bijbelverhaal (geen wonder dat deze film in de States nogal stevig werd gepromoot boven het wijwatervat) komen nogal lachwekkend over.

Het verhaal dan maar: tijdens de tweede wereldoorlog worden heel wat Britse kinderen uit de steden getransporteerd naar veiliger oorden op het platteland (Disney gebruikte dit uitgangspunt al eens in de jaren zeventig in Bedknobs & Broomsticks). De vier Pevensie-kinderen worden door hun moeder bij professor Krike gedropt, en tijdens het verstoppertje spelen ontdekt de jonge Lucy dat een kleerkast eigenlijk een toegang is tot het verborgen rijk Narnia. Deze mythische wereld wordt geregeerd door de leeuw Aslan (stem van Liam Neeson) en zijn volgelingen. Rebellen van dienst zijn de hordes van de witte heks (Tilda Swinton), die er onder meer verantwoordelijk voor is dat Narnia steevast in een winterkleed is gehuld. In Narnia leven heel wat magische creaturen zoals centauren en saters, en kunnen ook de dieren praten, zodat we om de oren worden geslagen met filosoferende bevers, ijsberen, wolven, rendieren en aanverwante beestjes. Veel magisch volk op de been dus, en dus ook heel wat digitale effecten en animatronica op de eindaftiteling. Naast het reeds eerder vernoemde WETA, werkten onder meer ook de KNB EFX Group mee (vooral bekend voor hun gigantische portfolio in de gruwelcinema) en de in animatronische dieren gespecialiseerde Rhythm & Hues-studio. Sommige scènes zien er dan ook fabuleus uit, maar ze helpen het verhaal en het tempo voor geen meter vooruit.

De fletse avonturen waardoor de kinderen prinsen en prinsessen kunnen worden, het pseudo-filosofisch geleuter over eer, vriendschap en lotsbestemming, het campy acteren van Tilda Swinton, de over de eenhoorn getilde veldslag, … het is misschien allemaal onderhoudend voor het kleine grut, de kans dat de chaperonnerende volwassenen even euforisch de winterkou zullen induiken is eerder aan de kleine kant. Al kan het uiteraard nooit kwaad om eens thuisgekomen de achterwand van de kleerkast aan een extra onderzoek te onderwerpen.