Ken jij Jan de Puzzelman ? Waarschijnlijk wel, als je tenminste de eerste Saw-film hebt gezien. Wat vorig jaar nog een toevalstreffer was, krijgt uitbreiding met een sequel die breed lachend en ongegeneerd luidkeels franchise roept. Het groene licht voor Saw III is intussen gegeven. Blij moeten we daar niet echt om zijn. Het origineel van James Wan en Leigh Whannell was zeker niet slecht, en vergeleken met deze sequel lijkt het zelfs op een onvervalste genreklassieker. Saw II lijdt echter aan accute metaalmoeheid, enerzijds omdat de verrassing er af is en de verhaaltwists niet zo moeilijk te raden zijn, anderzijds omdat het ook allemaal niet erg origineel oogt en de makers voor het centrale gegeven duidelijk leentjebuur speelden bij Agatha Christies Ten Little Indians en de het thuisbioscoopcultsucces Cube. Qua budgetbeheersing kan het wel tellen : de film werd op 25 dagen opgenomen, alle binnenopnamen werden op één locatie gedraaid in Ontario en dusver bracht hij meer dan 80 miljoen dollar op tijdens de bioscooprelease in Amerika. Regisseur Darren Lynn Bousman mag alvast heel gelukkig zijn met het succes van de eerste Saw. Hij leurde immers al een tijdje met The Desperate, een horrorscenario dat hij niet kon slijten wegens te gruwelijk. Een beetje ironisch natuurlijk als je ziet welke sadistische spelletjes er gespeeld worden in de Saw-reeks. Te gruwelijk bleek dan ook al te gauw zeer relatief, want amper één dag nadat Saw in de States was uitgebracht (en gebleken was dat er een publiek voor sadistische spelletjes bestaat) kreeg Bousman de vraag of hij zijn scenario kon herwerken zodat het kon dienst doen als Saw II. De brave man kreeg dan meteen ook de kans om de sequel te regisseren. Een echt ontroerend kassa kassa Assepoester-verhaal.

Jan, de Puzzelman (John, The Jigsaw Man dus) is in elk geval terug van weggeweest. Nog steeds lijdend aan terminale kanker en nog steeds van plan om zijn slachtoffers een lesje of twee drie bij te brengen over de waarde van het leven. Voor degenen die de eerste “Saw” niet zagen, geen paniek, het motief en de werkwijze van Jigsaw worden meermaals uitgebreid uit de doeken gedaan in deze sequel. Ditmaal sluit hij acht mensen (die elkaar niet kennen) op in een verlaten huis. De luchtkoker ventileert dodelijk zenuwgas, en de acht ‘bewoners’ zijn ten dode opgeschreven, tenzij ze er in slagen op twee uur tijd het tegengif te lokaliseren en te tonen hoe ver hun wil om te overleven gaat. Jigsaw heeft trouwens nog een troef in zijn mouw : hij laat zich gewillig arresteren door het team van inspecteur Eric Mason (Donnie Wahlberg), wiens zoon één van de gegijzelden is. Terwijl Jigsaw geniet van het macabere kat-en-muisspel, heeft Eric amper tijd om de aanwijzingen te vinden die zijn zoon kunnen redden van een fatale vergiftiging…

“Saw II” is inventief op het vlak van sadistische moordspelletjes, maar echt shockeren doet het toch niet. Sadisme in het horrorgenre gaat immers heel ver terug, kreeg zelfs een commerciële duw in de rug met David Finchers “Seven”, en zelfs het rabiate geweld uit de actiefilms van de jaren tachtig effenden het pad voor wat we hier te zien krijgen. Een reden dat “Saw II” aan de ‘tamme’ kant is, komt door de hyperkinetische camerabewegingen die meer suggereren dan ze laten zien. Bovendien zijn de personages in het huis oninteressant. Wat hen verbindt gaan we niet verklappen (je zal het trouwens zelf snel genoeg raden), maar hun bestaansreden is vooral een voorgekauwd cliché. Het zal je dus ook niet zoveel kunnen schelen wie er eerst het loodje legt. De manier waarop misschien wel, maar ook hier houdt regisseur/scenarist Darren Lynn Bousman de aandacht niet altijd gaande. De scène waarin ‘naald in een hooiberg’ letterlijk wordt geïnterpreteerd is zonder twijfel het hoogtepunt, ook al is het een onverholen knipoog naar Argento’s “Suspiria”. En de twist op het einde is dan weer een letterlijke kopie van een scène uit “The Silence Of The Lambs”. Veel jatwerk dus (al kan je het ook allemaal als hommages beschouwen) dat niet kan verbergen dat dit filmpje er vooral zo snel is gekomen om in te spelen op het internationale megasucces van de voorganger. Net zoals we in de jaren tachtig bijna jaarlijks een “Elm Street” of “Friday The 13th”-slasher konden bekijken, ziet het er naar uit dat Jigsaw de komende jaren de honneurs zal waarnemen. Donkere pret voor genre-adepten gegarandeerd dus, maar als het concept aan dit tempo blijft devalueren zal het niet zo lang duren vooraleer Saw rondborstige blondines en surferdudes tot zijn slachtoffers zal mogen rekenen. Wat op zich niet erger kan zijn dan het stelletje ongeregeld uit deze film. Afspraak volgend jaar voor de derde Jigsaw-valkuil.