Eigenlijk is het niets nieuws. Het klimaat is 'fucked up'. We hebben het om zeep geholpen. Wij, inderdaad. Het mensdom. Het is 24 oktober als ik dit schrijf en we lopen zo stilaan tegen november aan, de tijd waarin we de doden herdenken. Ik hoorde de weerman deze morgen nog 21 graden voorspellen voor aanstaande donderdag. Eenentwintig graden. Als je niet mocht weten wat de maand is waarin we ons bevinden dan zou het, louter op basis van de temperatuur, bijzonder moeilijk zijn om uit te maken of het nu herfst dan wel lente is. Vergeet het dus maar dat die chrysanten zullen 'kapotvriezen' op de kerkhoven. Alhoewel, ik durf er nog geen eed op doen want er zijn geen zekerheden meer. En dat heeft zo zijn redenen.

We weten het allemaal maar eigenlijk willen we het niet weten. Bush zeker niet. De korte termijn politiek van 't zal onze tijd nog wel meegaan zal nefast blijken in de toekomst. Al Gore weet het ook, heel goed zelfs. Het verschil tussen Bush en Gore was niet enkel het onwaarschijnlijk kleine verschil in getelde stemmen bij de Presidentscampagne van 2000, de twee houden er ook totaal verschillende opvattingen op na wat het opwarmen der aarde betreft en of hier iets moet aan gedaan worden of niet. Bush had het lef om het Kyoto-verdrag niét te ratificeren (het is dan ook een cowboy uit Texas natuurlijk), Al Gore heeft het redden van de aarde zo'n beetje tot zijn levensmissie gemaakt. En om heel eerlijk te zijn, we geloven zelf dat het hem niet te doen is/was om de centen maar dat de boodschap primeert.

En die is er ontegensprekelijk in An Inconvenient Truth. Het lijkt er bij het volgen van de uiteenzetting van Mijnheer Gore zelfs op dat het I.Q. van de man niet enkel hoger maar eerder een veelvoud is van dat van huidig President Bush Jr. Je hoeft gelukkig niet zo slim te zijn als de boodschapper zelf, de finaliteit is dat iedere kijker zich realiseert dat het niet vijf, maar eerder twee voor twaalf is. De manier waarop wij met moeder aarde omspringen zorgt ervoor dat onze planeet eigenlijk een tikkende tijdbom is. Het zal allicht geen knal zijn maar eerder veel water, gigantische stormen en orkanen, hittegolven en extreme droogtes en nog meer van dit soort onheil.

De beelden, vergelijkende foto's, grafiekjes en schemaatjes in de film spreken voor zich maar Al Gore weet dat het inzetten van een hoogtewerker het allemaal nog een beetje dikker in de verf zet. Een hoogtewerker, je leest het goed.

Of Al Gore werkelijk 98 minuten nodig heeft om het ons duidelijk te maken ? Eigenlijk niet, maar hij maakt van de (film-)gelegenheid gebruik om nog enkele belangrijke gebeurtenissen uit zijn persoonlijk verleden te verwerken in zijn documentaire. Dingen die volgens ons niet altijd rechtstreeks gerelateerd zijn met de boodschap die hij brengt maar volgens regisseur Davis Guggenheim de drie sleutelgebeurtenissen zijn die het engagement van Gore verklaren. Zo blikt hij terug op de tijd waarin hij de slag om het Presidentschap verloor, het overlijden van zijn zus aan longkanker en de dappere beslissing die hun vader hierop nam, het ongeluk dat bijna het leven kostte aan de zoon van Al Gore. Die brengt het laatste wél als een soort startschot van zijn missie om de wereld te informeren over wat ons allemaal te wachten staat als niet snel wordt ingegrepen. Gore weet wat het betekent om (bijna) een kind te verliezen en wil met zijn film de wereld voor een katastrofe behoeden.

Alhoewel er meer is dan deze film alleen natuurlijk, een soort 'wat voorafging' als het ware. In dat opzicht toch even vermelden misschien dat Mijnheer Gore al vijf jaar lang Amerika rondtrekt om zijn medeburgers uit te leggen wat er met de wereld aan de hand is. Dat zijn meer dan 1.000 voorstellingen. Dat men uiteindelijk een film heeft gemaakt van de problematiek en de manier waarop Gore die overbrengt zou het effect van het verstrekken van deze informatie natuurlijk exponentieel moeten versnellen. Laat ons hopen.

Een film als An Inconvenient Truth beroordelen is niet gemakkelijk. De verleiding is groot om de boodschap(per) sterren/punten te geven in plaats van de film. Vast staat dat ...Truth boeit. Wie er zijn gedachten kan bij houden gaat naar huis met de wetenschap dat het enkel maar een kwestie van tijd is. Groenland en/de poolkap zullen in de toekomst allicht de belangrijkste oorzaken zijn van iets wat miljoenen mensenlevens kan gaan kosten.
Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit een film heb gezien waar ik zo aan mijn kinderen gedacht heb als bij het bekijken van An Inconvenient Truth. Met wat geluk leef ik zelf nog een jaartje of 30 à 40 maar mijn twee schatten hebben nog een leven te gaan. Eén ervan leert nu pas lezen, de ander is daar zelfs nog niet aan toe. Lezen, schrijven en rekenen, dat zijn nu hun grootste bekommernissen. Vast staat dat ze straks andere zorgen hebben als wij doorgaan met de boel hier zo te verkloten.