Latexdays are here again. Helaas waren ze het wachten nauwelijks waard. Drie jaar geleden bedekten we de mindere puntjes van Underworld met de mantel der liefde, en dat kwam omdat Kate Beckinsale, flapperend in zwart latex, toen heel stoere dingen deed. Voeg daar nog wat pulpgebakkelei tussen vampieren en weerwolven bij, en we namen ons toen voor om de onvermijdelijke sequel met een bezoekje te vereren. Al zetten we voor dat tweede deel noodgedwongen de noodrem op onze adoraties. Het sop is immers niet alleen uit de kool geknepen, maar ook een beetje uit Beckinsale's acrobatisch gejongleer (diepe ontgoochelende zucht).

Len Wiseman (intussen officieel bed, tafel en homecinema-installatie delend met la Beckinsale) slaagt er niet in een steekhoudende sequel af te leveren. Niet dat nauwsluitende logica moet in een film die bevolkt is met mythische wezens, maar een film aftrappen met een eerste halfuur dat verhaaltechnisch even boeiend is als een IKEA-handleiding is uiteraard wel om moeilijkheden vragen. De gebeurtenissen uit de eerste Underworld worden in een paar schematische flashbacks gemixt tussen het verhaal van vluchtelingen Selene (Beckinsale) en haar geliefde Michael (posterboy Scott Speedman), de hybride die zowel lycantropische als vampiereigenschappen bezit.

Een bioszitje vooruit voor iedereen die weet wie er hen allemaal achtervolgt en waarom, want de onderlinge verstandhoudingen tussen alle clans, covens en toevallige voorbijgangers is even obscuur als de gelijkaardige oorlog in het Russische Night Watch, ook al geen schoolvoorbeeld van helderheid.

Helemaal bar wordt het met de introductie van Alexander Corvinus (Derek Jacobi), wiens zonen Marcus en William aan de basis liggen van de strijd tussen de weerwolven en vampiers. Hij wil vermijden dat zijn weerwolvenzoon William wordt bevrijd uit de kerker waar hij al eeuwenlang in vastzit. Selene terugvinden is daarvoor cruciaal. Als kind zag zij immers hoe die gevangenis werd gebouwd, en daar die herinnering nog steeds door haar bloedlijn loopt is die voor iedereen te bijt. Alexander stuwt zijn volgelingen aan vanop een high-tech vliegdekschip dat veel weg heeft van een afdankertje uit een James Bond-film, terwijl ook de opnieuw tot leven gewekte vampierdemon Marcus de grove middelen niet schuwt om via Selene zijn broer te bevrijden. Rennen, bijten, muteren, vallen en flets en futloos weer opstaan totdat de finale in zicht is, heet zoiets.

Wiseman en de zijnen vallen zowel verhaaltechnisch als stilistisch in herhaling en kunnen niet verbergen dat deze opvolger serieus met bloedarmoede te kampen heeft. Slechte tactiek voor een vampierenfilm, zelfs voor eentje die nadrukkelijk op de videospellengeneratie mikt.