Amusant horroramusement dat zichzelf niet al te serieus neemt en daardoor in het mooie lijstje met onder meer Fright Night mag plaatsnemen. En daar is niets volstrekt niet mis mee, niet in de maanden met een r en ook niet in de maanden zonder. Het creatieve vriendenduo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett deed er in elk geval goed aan om hun bijdrage aan het Scream-universum te beperken tot twee episodes. Even meegedraaid in een franchise en nu terug naar projecten waarin er geen keurslijfverplichtingen zijn. Dat hun Abigail daarbij wat dna deelt met hun voor de Screams gedraaide Ready or Not is wellicht geen toeval. Al is Abigail amusanter dan die Ready or Not.

Officieel is Abigail een remake of herinterpretatie van het uit 1936 stammende Dracula’s Daughter, maar raakpunten zijn er tussen die twee films nauwelijks te vinden. Of zelfs helemaal niet. Met die twee titelwoorden weet je echter al meteen uit welke richting de wind komt waaien in Abigail. Een bende criminelen ontvoert in opdracht van een mysterieuze onbekende een twaalfjarig meisje. Dat meisje blijkt dus a) een vampier te zijn b) Dracula als papa te hebben. Al valt de naam Dracula niet in de film. Wat begint als een misdaadkomedie slaat gaandeweg de snelweg richting horrorkomedie in wanneer Abigail een plasmaslurpend kat-en-muisspel met haar ontvoerders begint.

Griezelig wordt het spelbord nooit. Bettinelli-Olpin en Gillett draaien in de eerste plaats voluit de humor- en bloedsluizenkraan open zoals Lee Cronin dat bijvoorbeeld ook deed in Evil Dead Rise. Al werd het daar ook griezelig. Alisha Weir – je kan haar kennen van de hoofdrol in Mathilda The Musical of van een bijrol in Wicked Little Letters – voelt zich duidelijk in haar sas in de titelrol, en ook Dan Stevens en de uit Scream (5) en Scream 6 meegelifte Melissa Barrera weten – net als de rest van cast eigenlijk – diezelfde sas te vinden.

Om Abigails papa te parafraseren: Listen to them, the children of the night. What sweet music they make. Doe er je hoektandenvoordeel mee, en dansen maar. Poetsen achteraf is aangeraden, want ‘t plakt nogal wat.

Ook in de extra’s mag je je tanden zetten. En je oren voor spitsen: zeker als je naar de commentaartrack luistert van regisseurs Matt Bertinelli-Olpin and Tyler Gillett en van monteur Michael P. Shawver. Wie het liever voorgekauwd heeft, kan aanschuiven aan een handvol informatieve featurettes die heel wat aspecten (inclusief de bloedlawines) van de prent behandelen. Een gagreel bewijst dat er op de set ook nogal wat werd afgelachen, een handvol verwijderde of langere scènes dat niet alles wat werd gefilmd de finale montage haalde.