De ‘Scream’-franchise is definitief uit zijn winterslaap ontwaakt na de twee bijdragen van regisserend duo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett. Getuige de aankonding van Scream 7 inmiddels, al zal die niet door hen maar door Christopher Landon (Happy Death Day, Freaky) worden geregisseerd. Maar in afwachting daarvan kunnen de Ghostface-fans nummertje zes in de thuisbioscoop laten rondsnorren als een tevreden spinnend poezebeest.

Een nummer waarin Ghostface zijn natuurlijk habitat verlaat voor een uitstapje naar de Grote Appel. Iets waar Jason Voorhees destijds acht films voor nodig had.

Gepakt in snelheid dus, de ijshockeyman. En ook wel in kwaliteit. Scream VI is niet alleen een veel betere film dan Friday the 13th: Jason Takes Manhattan, het is meteen ook een van de betere worpen uit de Ghostfacefranchise.

Bettinelli-Olpin en Gillett leveren amper een jaar na hun Scream (5) welhaast sneller dan het licht een vervolg af waarbij ze een fijne balans vinden tussen alle ingrediënten die de reeks dusver kleurden zonder dat de metaalmoeheid de gein overheerst. Verandering van spijs doet blijkbaar eten. Ook al zitten er nog steeds ferme sporen van Woodsboro in de film – en maakt de plot van de vorige vijf zelfs integraal deel uit van deze verhaallijn – het werkt wel om eens een Scream te hebben waarin bijna niets meer om Sidney Prescott (een afwezige Neve Campbell) draait.

Inpikken gebeurt in de eerste plaats bij Scream (5): de vier overlevenden van het laatste bloedbad daar nestelden zich in New York alwaar ze hun draai proberen te vinden in het bruisende (studenten)leven. Op kop van dat viertal: de halfzussen Samantha en Tara Carpenter (Melissa Barrera en Jenny Ortega) en die staan meteen ook bovenaan de steek en wreek-lijst van de nieuwe Ghostface. Of Ghostfaces, want misschien zijn het er opnieuw wel twee. Of vierendertig. Alles kan. En mag. Wat Ghostface onderscheidt van Jason, Michael Myers en andere Freddy Kruegers is dat hij (of zij) bij elke film een nieuwe identiteit heeft. Daardoor kijk je niet alleen naar een slasher, maar ook naar een whodunit. Wat de makers in de gelegenheid stelt om op twee terreinen de tong in de kaak te draaien. De ontknoping houdt steek tegen het licht van de vorige vijf, zonder daarom beter of slechter te zijn. Al is het aha-moment hier toch een van de meer geïnspireerde.

Ook geestig: dat er ditmaal eveneens manoeuvreerruimte is naast de platgetreden paden. Wat al duidelijk is tijdens de dubbele dosis-openingsscène waarin Bettinelli-Olpin en Gillett aantonen dat Scream VI naast gelijk aan de vorige vijf toch ook een stuk(je) anders zal zijn. En dat zonder een blik kunstgrepen te moeten opentrekken of de regels van de reboot te moeten uitleggen. En die van de sequel en requel zijn passé, zo krijgen we fijntjes te horen. Scream VI speelt bewust en openlijk met de regels van de franchise om die – zo blijkt aan de climax – ook nauwgezet te volgen. Scream VI is daardoor evenveel fanchise als franchise, en daar zullen veel slasherfans ongetwijfeld mee in hun nopjes zijn.

Los daarvan zijn drie sterren sowieso op hun plaats voor een film die het inzicht heeft om wijd, zijd en in tweestemmigheid te verkondigen en te benadrukken dat Psycho II een ferm onderschatte film is. Die scène met de schop … mensenlief, wat blijft die zalig.

Dutch Filmworks doet als distributeur van de Paramount-titels een mooie zaak in de Benelux. De internationale extra’s worden steevast mee overgenomen zodat je ook hier kan genieten van een aardig pakket (EPK)-featurettes met een inkijk in de volledige franchise, de cast, de bedoelingen van de filmmakers en een making of van een paar sleutelscènes. De echte fan kan zich ook nog informerend laven aan een audiocommentaar. Een mooie sectie extra’s dus.