De tweemaal in de titel is wat misleidend, daar het regiedebuut van Zoë Kravitz eigenlijk elvendertig dingen tegelijk wil zijn. Blink Twice plooit zich onder meer naar de gedragingen van een feministische wokethriller, een contemporaine moraalfabel, een materialistische satire, een bloederige brok pulphorror en een bijvoeglijknaamwoordloos wraakdrama.

Veel noten om te kraken dus, veel wikkels om af te pellen en veel om te laten bezinken. Moest het allemaal werken tenminste. Wat het helaas niet doet. Dat Kravitz een intrigerend debuut aflevert staat buiten kijf. Maar een gebrek aan focus, een teveel aan oninteressante personages en een ‘dat zal dan wel zeker’-plotpunt halen de rek uit de elastiek.

Een satire snijdt nog altijd dieper als het mensen van vlees en bloed zijn die het mes mogen vasthouden. En dat is in Blink Twice niet het geval. Technologiemagnaat Slater King (een fletse Channing Tatum) komt net uit een jaar retraite na grensoverschrijdend gedrag. Fouten die hij niet meer gaat herhalen, want hij is genezen door een traumapsycholoog. Of therapeut. Allemaal een pot nat zeker? Bovendien heeft King zich met zijn crew/volgelingen teruggetrokken op een privé-eiland om de gemoederen te laten bedaren. Twee op een feestje voor King als opdiensters werkende vriendinnen (Naomi Ackie en Alia Shawkat) krijgen de vraag of ze mee willen naar dat eiland … en uiteraard zeggen ze ‘yep’ en ‘vaneigenst da’. Hadden ze natuurlijk beter niet gedaan, want Kravitz maakt gaandeweg duidelijk dat lang niet alles pluis is op het eiland, dat King en de zijnen helemaal niet zijn wie ze pretenderen te zijn en dat er dus een mysterie op te lossen valt. Eentje dat Ackie uiteindelijk ontrafelt, met gevaar voor eigen leven uiteraard.

Toegegeven, de opbouw – die je licht Shyamalanees kan noemen – weet de aandacht te wekken, maar ergens halverwege begint het spektakel spaak te lopen en rondjes te draaien. Als vingerwijzing naar foute en stoute macho’s is het allemaal te geforceerd en zelfs te lachwekkend om mooie punten te scoren. En het eigenlijke hoe en waarom – de sleutel tot het mysterie zeg maar – lijkt wel door professor Gobelijn – en dan waarschijnlijk ook nog in een verstrooide bui – bedacht. All dressed up with no particular place to go … dat vat Blink Twice zo’n beetje samen.

Al is het wel geestig om Christian Slater en Geena Davis nog eens op het grote witte scherm te zien. En vooral Slater amuseert zich duchtig. Alsof hij wel wist hoe het mesjogge scenario juist te interpreteren. Dus ja, er is wel degelijk gein te beleven aan Blink Twice tussen de banaliteiten en stretchposes door. Maar met mate. En ook niet altijd om de juiste reden. Of hoe een film die her en der wordt gehypet als de Get Out van 2024 eigenlijk de Don’t Worry Darling van 2024 blijkt te zijn.