Wat. Een. Film. Is het zover, ja? De nadrukpuntjes en zinsplitsing van stal gehaald om extra nadruk te leggen? Jawel. En terecht. Want. Wat. Een. Film. Das Lehrerzimmer is een sociaal debat dat zich laat bekijken als een porieverbredende splinterbom. Met vertolkingen die ei zo na gaten in het doek etsen, een feilloze regie en een script dat slimme laag boven slimme laag plaatst.

Eens te meer blijkt de omgeving van een school uitermate geschikt als biotoop voor een maatschappelijk relevante film. Regisseur İlker Çatak en coscenarist Johannes Duncker vonden tussen de schoolmuren een ideale voedingsbodem voor een prent die veel zegt over de manier hoe mensen met elkaar omgaan in conflictrijke situaties. Een debat openen doen de makers daarbij zeker, maar zonder te koeioneren, te simplificeren of te polariseren.

Ankerpunt in Das Lehrerzimmer is de jonge en idealistische Poolse lerares Carla – magnetiserend vertolkt door Leonie Benesch. Vastbesloten om haar leerlingen naast de zin van het rekenen ook de zin van het leven mee te brengen, en niet te beroerd om daarbij in te gaan tegen collega-leerkrachten en het schoolbestuur om onrecht aan te kaarten. Is het relevant dat ze Pools is? Ja. Want elke vorm van tegenstand die ze krijgt kan je als kijker onbewust linken aan latente onverdraagzaamheid naar degene ‘die niet van ons is’. Ook structureel racisme komt aan bod: een van de vele observatiespiegels die uiteindelijk allemaal de centrale plotlijn dienen.

En die is bedrieglijk eenvoudig: de school waar Carla (nog maar pas) werkt, wordt geteisterd door een reeks (kleine) diefstallen, en het schoolbestuur is vastbesloten om de dader(s) te vatten. Uiteraard worden leerlingen verdacht, maar Carla ontdekt een andere waarheid wanneer er in de leraarskamer geld uit haar portefeuille wordt gestolen. Een vaststelling die de volledige schoolomgeving doet imploderen, met steeds meer verstrekkende gevolgen. Carla’s leven verandert in een heus mijnenveld terwijl ze resoluut weigert om haar idealisme en gevoel voor rechtvaardigheid op te geven.

Klinkt prekerig, maar dat is slechts schijn: Das Lehrerzimmer is scherpe nagelbijtzweetcinema van de bovenste plank die zelfs Tom Cruise in een neerstortende trein of in een mini op de Spaanse trappen het nakijken geeft. Slechts een keer gaat Das Lehrerzimmer ietwat uit de bocht met een plottwist rond de schoolkrant. De enige kronkel die te geforceerd en gemanipuleerd lijkt – zij het zonder de impact van de prent aan te tasten.

Intelligente en verstandige cinema die naast inhoudelijk relevant ook visueel overdondert … gaat dat zien, pikt dat mee, koester het, raad het gaan en toeter dat er nog leven in de zevende kunst zit. Vijf woensdagnamiddagen strafstudie voor wie deze wijze woorden in de wind slaat. En een paar kletsen met de meetlat op de blote poep.

Gezien op Film Fest Gent.