Hoe het in Lotenhulle en Gingelom is gesteld, is niet echt geweten maar in Parijs … woelala zut alors la tour Eiffel brioche baguette … in die romantische lichtstad is het – al dan niet ironisch – gevaarlijk om overspel te plegen of er een minnaar/minnares op na te houden. Zeker in tijden van flikkerende smartphones die als een minicomputer elke foto, zin en kwinkslag bewaren. Riskant hachelijk kan het zijn, die meerderelievenhebberij en scheveschaatserij.

Zo ook in Coup de chance. Ecrit et réalisé par Woody Allen kan de zijn/haar/hun smartphone reeds veilig opgeborgen hebbende kijker lezen bij aanvang daarvan. En dat is niet omdat de DCP-projectionist per ongeluk de nagesynchroniseerde versie heeft opgeladen. Neen hoor, Allen levert met Coup de chance een volledig in het Frans gedraaide prent af, en dat uit zich dus ook met een Franstalige generiek. Simple comme bonjour.

En het is geen komedie, deze Coup de chance. Al valt er best wel wat te monkelen in deze prent – zeker in het tweede deel waarin Allen de grens tussen nagelbijtende thriller en parodie daarop netjes in evenwicht krijgt. Aha, een filmpje in de stijl van Crimes and Misdemeanors en Match Point dus? Jawel, en opgehangen aan de constatatie dat bij elke stap die je in je leven al dan niet bewust zet het toeval een grote rol kan spelen of misschien zelfs gewoonweg speelt. Zelfs je geboorte is een toeval, met een kans van 1 op ettelijke miljarden dat je überhaupt het levenslicht ziet.

Zo’n toeval brengt Fanny (Lou de Laâge) tijdens zomaar een dag terwijl ze op weg is naar haar werk in contact met de aan zijn eerste roman werkende Alain (Niels Schneider). Hij spreekt haar aan, want hij herkent haar nog van in zijn studententijd. Hij was toen stapelzot van haar, al heeft hij die gevoelens toen voor zich gehouden. Nu doet hij dat niet en Fanny raakt in de ban van de haar vlijtig najagende Alain. Probleem: Fanny is getrouwd met Jean (Melvil Poupaud) die als professionele bezigheid ‘de rijken nog rijker maken en er zelf ook wat aan verdienen’ heeft. Laat hij als rancuneuze macho zo maar toe dat zijn vrouw er een minnaar op nahoudt? Nope non nein a’ole nej bijlange niet.

Allen lijkt op zijn zevenentachtigste bezadigder dan ooit te filmen, maar dat weerhoudt er hem niet van om met de Franse tongval een scherp kijkstuk af te leveren. Ja, hij heeft al eerder verhalen gebracht over de cynische beerput die door sommigen liefde wordt genoemd, maar toch werkt Coup de chance. Verandering van taal doet hier zeker eten: elke vorm van déjà-Allen-vu die je denkt te hebben wordt eigenlijk netjes in de kiem gesmoord door de taalwissel en maakt van deze prent feitelijk een volstrekt atypische Allenfilm. Ook al is op zich het een typische.

Nog sterkhouderspunten: de cast. Die schijnbaar heel goed aanvoelden wat Allen wou en die hun personages dan ook op het scherpst van de snede houden. Zeker de Laâge en Poupaud. En een opvallend geestige Valérie Lemercier als bemoeizuchtige (schoon)moeder die zich niet zomaar uit de plot laat wegcijferen. Zoals vaker het geval bij Allen graaft hij niet al te diep om zijn punt te maken, maar de laconieke manier waarop hij (alweer) de rijke schobbejakken een veeg uit de pan geeft is gekalibreerd genoeg om Coup de chance zowel als drama, thriller en zwarte komedie te kunnen appreciëren.

Het cynische licht dat Allen in zijn vijftigste langspeelworp op relationele rijmelarij laat schijnen zal hem waarschijnlijk geen nieuwe fans opleveren, maar wie Woody al die decennia is trouw gebleven … embraceren die handel. Ook als je van Lotenhulle of Gingelom bent.