Parelwitte tanden, een strakgespannen zespak, geforceerde ruzies, voorspelbare wiedergutmachungen, peperdure garderobes en huisraad die de decorstukken uit het oeuvre van Nancy Meyers tot aftands rommelmarktgerief degradeert … getverdekke, we zitten in een romcom. Een die een stuk van de mosterdzaden haalde bij William Shakespeares eindzestiende-eeuwse blijspel Much Ado About Nothing zelfs.

Er zitten naast alle schone schijn dus ook nogal wat misverstanden in deze Anyone But You. Als je aandachtig de oren spitst, hoor je af en toe ook wat knokend gerammel: da’s de Will die zich omdraait in zijn graf. Of je eigen staartbeentje dat het plots begeeft. Want ja, zo vervelend is deze losse adaptatie. Will Gluck – die nochtans het fijne Easy A op zijn cv heeft staan – vangt bitter weinig aan met het basisgegeven, krijgt geen schwung in het cupidoaanse knikkerspel, en laat het gros van de grappen plat op het achterwerk vallen als waren het gepekelde rozijnen op een gecomposteerd sjoelbakvlak. Edoch, Anyone But You vond vrij gemakkelijk zijn doelpubliek van tienermeisjes, verliefde koppels en ladiesnightsters, dus … enerzijds hoera voor de cinemabeleving … en anderzijds de mededeling dat andere meningen opvangbaar zijn in wandelgangen waar meningen over film zich nogal eens durven te manifesteren. Wat goed is, want als iedereen deze film ondermaatser dan ondermaats zou vinden zou de wereld even saai zijn als de film zelf.

De Benedick en Beatrice van dienst krijgen in deze update de namen Ben en Bea mee: nauw naamnoemerig aanleunen doet Gluck dus wel. Hij (Glen Powell) is een investeringsbankier, zij (Sydney Sweeney) een advocate in de dop. Ze lopen elkaar tegen het lijf in een koffiebar en belanden al meteen in elkaars armen op de lattenbodem. Hij is wat uit zijn hum als zij ’s morgens zijn huis verlaat zonder een proper afscheid, en zij is nog meer uit die van haar als ze achteraf stiekem hoort dat hij haar als een dom wicht omschrijft. Zes maanden later ontmoeten ze elkaar opnieuw als Bea’s zus Halle op het punt staat te trouwen met de zus van Bens beste vriend. Waarop de twee onvermijdelijk opnieuw in elkaars vaarwater terechtkomen voor en tijdens het huwelijksfeest in een met zon overgoten stukje Australië. Alle misverstanden, achterklap en valse roddels ten spijt … op het eind is alles koek, ei en dikke mik tussen Ben en Bea. Wie had dat ooit durven denken?

Gluck maakt het de tegenstanders van zijn prent te gemakkelijk om er schamper over te doen. Welhaast alles is voorgeprogrammeerd, en zelfs met een uitschuifbare verrekijkerperiscoop zal je geen jota echtheid of spontaneïteit bespeuren. De rom is banaal, de com flauw. Als je je toevlucht moet zoeken tot een hemeltergend schotsscheve scène met een spin in een broek … geen wonder dat ik ween, zou Paul Severs zingen.

Nog een geluk dat de castingverantwoordelijke de meest stoïcijns kijkende koala van de wereld wist te strikken voor een cameo die exact het gevoel oproept dat je als cynische kijker ook hebt: laat me met rust en wat wil je nu eigenlijk van mij in een en dezelfde oogopslag kunnen meegeven: topbeest. Voor de rest is Anyone But You over de gehele lijn vooral Nothing Ado in plaats van Much Ado. Toedeloe.