Een intriest gegeven verpakken als ode aan het leven, zij het met een angel en ‘waarschuwing voor gebruik’ aan verbonden. Dat is wat Thomas Vinterberg doet met het onder de huid kruipende komedie-drama Drunk (originele titel: Druk). Een film die een dubbele bodem kreeg toen Ida, de zeventienjarige dochter van Vinterberg om het leven kwam tijdens de opnames. Ze stierf in een verkeersongeval op de E40 in Luik. Ida had een kleine rol in de film als een van de kinderen van Mads Mikkelsen. Dat Vinterberg op het moment dat zijn dochter stierf een film aan het maken was over de vreugde van het leven, maakte het verlies er naast schrijnend ook ironisch om.

Al hoort er bij de ‘vreugde’ in Drunk – Oscarwinnaar voor best niet-Engelstalige film - een dikke kanttekening. Vinterberg weet ook wel dat een film maken die de geneugten van overdadige alcoholconsumptie in de kijker zet geen daad is die je onbezonnen kan doen, gezien het ontelbaar aantal slachtoffers dat alcohol dagelijks maakt. Logisch dat er in deze in alcoholwalmen gedrenkte karakterschets naast humor en plaatsvervangende schaamte ook ruimte is voor tragiek en introspectie. Dat Vinterberg het moraalprediken laat voor wat het is, zorgt er alvast netjes voor dat de balans tussen hoera en awoert netjes in het midden blijft.

Aan de basis van Drunk ligt een stelling van de Noorse psychiater en psychotherapeut Finn Skarderud. Die beweert dat de mens eigenlijk wordt geboren met te weinig alcohol in het bloed. Een gemiddelde van 0,5 promille zou beter zijn omdat het de prestaties verbetert en omdat je dan altijd een soort gelukzaligheid ervaart. Nikolaj, Martin, Peter en Tommy - allemaal docent aan dezelfde middelbare school - besluiten de uitdaging aan te gaan. In het weekend en na twintig uur drinken ze niet, tijdens hun gewone dagtaak nemen ze zich voor om altijd licht beneveld te zijn. En het experiment blijkt te werken. Martin raakt uit zijn huwelijkssleur en ontdekt terug plezier in het lesgeven. En ook zijn drie kompanen voelen zich herboren. Tot wanneer het experiment ontspoort in glasbakexcessen en de vier besluiten om de 0,5 promille te vergeten en uit te zoeken waar hun dronken grenzen liggen.

Het scenario staat stil bij het feit dat grote kunstenaars en beleidsfiguren vaak constant poepeloere waren: van Hemingway tot Churchill. En dat iemand als Hitler maar zelden een bierflesje onthoofdde. Toch is dit geen vrijgeleide om Drunk te zien als een open brief om je zo vaak als mogelijk comateus te drinken. Na de aanvankelijke roes volgt immers de ontnuchtering, en die gaat Vinterberg niet uit de weg. Dat hij alsnog op de valreep een eresaluut laat weerklinken op dronken gezelligheid zou je hem kwalijk kunnen nemen. Ware het niet dat die scène voor de overgebleven drinkebroers een catharsis is, en dat Vinterberg met zijn promilleomhelzing ook zijn persoonlijk verdriet de vrije loop laat.

Los van de ontroering in het slotbeeld en persoonlijke demonen tijdens de productie brengt Drunk in de eerste plaats twee uur vlot entertainment. Al is dit geenszins Vinterbergs meest diepgravende film: daarvoor spit hij minder diep dan je zou geneigd zijn te denken als je de film thematisch tegen het licht houdt. Erg is dat niet, daar Mikkelsen en co (Thomas Bo Larsen, Lars Ranthe en Magnus Millang) genoeg bravoure in hun vertolkingen leggen om van Drunk een film te maken die zowel in nuchtere als dronken toestand vlot binnenglijdt. Santé. En vergeet niet: films met liefde gebrouwen, bekijk je met verstand.