Pearl Harbor is een begrip, zoveel is duidelijk.
De vraag is of de film ook een begrip is geworden of zou kunnen worden in het filmwereldje. Bijna is ons antwoord op deze vraag. Om een zo breed mogelijk publiek te bekoren werd op twee paarden gewed, de aanval op zich en aan de andere kant de zeemzoeterige romantiek om de gevoelige kijkerszieltjes ook tevreden te stellen. Onder andere omdat er weinigen zijn die oorlog aan romantiek kunnen koppelen, blijft de film steken op het niveau van een beresterke subtopper. De luchtaanval op zich is de beste die we ooit op het scherm zagen voorbijkomen. Wat de distributeur heeft bezield om Harbor op één dvd'tje te zetten mag Joost weten: 3 uur op één schijfje zetten, zelfs in twee lagen, is het onderste uit de kan willen halen, met dropouts in de klank tot gevolg, vooral op het einde van de film.
Ik weet niet welke klungel beeld en audio heeft proberen samen te smelten, maar het is een ongelooflijke kluns die er goed zou aan doen een andere job te zoeken. De synchronisatie tijdens de laatste 30 - 45 minuten getuigt van amateurisme en jaagt elke filmliefhebber/-freak gegarandeerd de gordijnen in. Geen mens die er zich niet zal aan storen dat de mond van een acteur of actrice opengaat, eventjes nadat je zijn stem hebt gehoord...
Onmiddellijk alle dvd's uit de handel nemen (we weten niet of de videocassettes ook zo ziek zijn), een nieuwe kracht in dienst nemen die enige beroepsfierheid heeft en dit stukje bijzonder knappe cinema de klank en synchronisatie geven die het verdient!