In januari 1994 stond kunstschaatster Tonya Harding in het middelpunt van de belangstelling. Zij het waarschijnlijk niet om de reden die ze wou. Ze was op dat moment immers niet de meest geliefde Amerikaanse atlete, maa wel de meest gehate. Op zich ook een gedenkwaardige prestatie uiteraard. Waarom Harding uit de gratie viel wordt piekfijn uit de doeken gedaan in de het als faux documentaire verpakte “I, Tonya”. Echte documentaires en tv-specials waren er al met hopen, deze filmische adaptatie heeft genoeg panache in huis om evenwaardig te zijn. En sloten entertainender.

Scenarist Steven Rogers baseerde zijn scenario op uitvoerige en naar het schijnt geanimeerde interviews die hij had met Tonya en haar ex-echtgenoot Jeff Gillooly. Beide gaven heel uiteenlopende antwoorden op zijn vragen, wat Rogers sterkte in het idee om van zijn script geen rechtlijnige reconstructie te maken maar een ‘larger than life’ adaptatie met scheuten mockumentary erin verwerkt. En dat zonder Tonya af te schilderen als een redneckloser zonder kans op redemptie. Wat gezien de gebeurtenissen best wel had gekund.

Tonya Harding groeide op in op zijn zacht gezegd warrige omstandigheden. Haar kletsen uitdelende moeder koeioneerde haar voortdurend, haar vader ging er met de noorderzon vandoor en zelfs haar grote liefde Jeff bleek over losse handen en ellebogen te beschikken. Al een half wonder dat Tonya van haar hobby haar passie en beroep kon maken: ze kon als kind al uitstekend kunstschaatsen, werd de eerste Amerikaanse die twee driedubbele axels kon uitvoeren, werd Amerikaans kampioene en was ook een serieuze kandidate voor Olympisch goud. Dat ze niet meer wedstrijden won, kwam grotendeels door haar afkomst. Heel wat jury’s hadden het niet voor haar boerentrienmentaliteit en gaven vaak meer punten aan elegantere kandidaten.

Al was het pas definitief over en uit met de carrière van Harding na ‘het incident’. In januari 1994 sloeg een onverlaat met een ijzeren stok op de knieën van Hardings concurrente Nancy Kerrigan. De media sloeg zijn tentakels in de zaak, en toen de FBI aan het licht bracht dat Gillooly opdracht had gegeven aan zijn trawanten om Kerrigan te verwonden werd Harding meegesleurd in de zaak. Ironisch genoeg zouden zowel Kerrigan als Harding later dat jaar Amerika nog vertegenwoordigen op de Olympische Winterspelen in het Noorse Lillehammer.

“I, Tonya” draait om verschillende redenen gracieuze pirouettes. Het wackoverhaal is er daar uiteraard een van. Maar ook de manier waarop regisseur Craig Gillespie (“Lars And The Real Girl”, “Fright Night”, “The Finest Hours”) de narratie zwierig laat rondtollen op de tonen van een goed geoliede soundtrack - die her en de zelfs als ‘Goodfellasesk’ wordt omschreven - verdient een pluim. En die pluim mag ook naar het acteerwerk van Margot Robbie (die de film mee produceerde met haar productiefirma LuckyChap Entertainment), van wintersoldaat Sebastian Stan (als de mallotige Gillooly) en van Allison Janney die met veel panache een loedermoeder neerzet die zelfs Norman Bates niet zou willen balsemen. En die daar ook een Oscar voor beste vrouwelijke bijrol mee binnenrijfde.