Maak kennis met Lars (Ryan Gosling). Zeer timide, een beetje neurotisch, vaak dwangmatig en ook een beetje delusioneel. Een zeer vriendelijke jongeman, daar niet van. Zeventwintig jaar jong, en hij woont in de garage van het ouderlijk huis dat bewoond wordt door zijn broer Gus (Paul Schneider) en diens zwangere vrouw (Emily Mortimer). Lars is welkom om daar ook te komen wonen, maar hij blijft liever op zijn eentje. Iedereen kent Lars en zijn familie: het voor- en nadeel van te leven in een rurale omgeving waar alle inwoners onder de kerktoren samentroepen en waar de winters nog menige sneeuwdagen tellen.

Op een dag doet Lars een blijde verkondiging: hij heeft een vriendin. Ze spreekt geen Engels, hij ontmoette haar op het internet, ze heet Bianca en zit in een rolstoel. Gus’ aanvankelijke blijdschap over het feit dat zijn broer ‘volwassen’ wordt, slaat echter om in opperste verbazing wanneer Bianca een plastic liefdespop blijkt te zijn. Voor Lars is ze echter meer dan echt en is ze de eerste liefde van zijn leven. De plaatselijke psychologe adviseert Gus en zijn vrouw om het spel mee te spelen, en al gauw accepteert de hele stad dat Bianca een echte vrouw is. En dat leidt tot de nodige hilarische situaties…

Met het gegeven van een jongeman die een relatie begint met een ‘levensechte’ liefdespop kan je verschillende kanten uit. In een schabouwelijke tienerkomedie zou het waarschijnlijk leiden tot vochtige grappen van divers allooi, maar in deze gezapige karakterstudie houden de verwikkelingen het midden tussen droge en af en toe subtiele humor (“She likes kids”) tot meer emotioneel gerichte ontwikkelingen. Want “Lars And The Real Girl” houdt het midden tussen een bizarre komedie en een ontroerende zedenschets. Helaas werkt de combinatie niet altijd en overal. Het vraagt immers nogal wat ‘suspension of belief’: het inleven in de geestesingesteldheid van Lars lijkt uiteindelijk nog het makkelijkst. Moeilijker is zomaar te aanvaarden dat de hele gemeenschap uit liefde en sympathie voor Lars het spelletje meespeelt, en Bianca zelfs inschakelt als vrijwilligster in de kerk- en ziekenhuisgemeenschap.

Dat ook Lars’ collega’s of de plaatselijke nozems hem nooit uitlachen, maar hem steunen in zijn desillusie is iets waar Frank Capra destijds moeiteloos mee weg kon komen, maar hier is het toch niet altijd geloofwaardig. Niet dat we niet kunnen of willen geloven in het goede van de mens, de manier waarop scenariste Nancy Oliver (lid van de vaste scenaristenploeg van het onvolprezen 'Six Feet Under' waarvan je de vijf schitterende seizoenen bij elke zichzelf respecterende dvd-zaak vindt) en regisseur Craig Gillespie het allemaal in beeld brengen is toch iets te makkelijk. Alsof ze zelf alle mogelijke problemen van hun scenario uit de weg gaan. Een beetje meer conflict hier en daar zou misschien geen kwaad hebben gekund. Als karakterstudie met een hart kunnen we deze film nog accepteren, als bizar sprookje lukt het niet altijd.

Gelukkig valt er niet te tornen aan de vertolking van Ryan Gosling. Dat die jongen ooit nog eens een Oscar gaat binnenrijven staat buiten kijf. Dit jaar was hij al genomineerd voor zijn rol in “Half Nelson” en deze vertolking als timide anti-held Lars zal ook een parel in zijn cv blijven. Vergelijk deze vertolking maar eens met die van de hotshot openbaar aanklager in “Fracture” van vorig jaar, en het is nauwelijks te geloven dat het hier om dezelfde acteur gaat. Alleen al om die vertolking kunnen we “Lars And The Real Girl” aanraden aan iedereen met een neus voor opvallende cinema. En terloops leer je ook hoe je een teddybeer kan reanimeren. Interessante kennis waarvan je nooit weet wanneer die van pas kan komen. Zo, en dan gaan we nu ons pluchen kussen wat opschudden. Of zouden we toch ook maar eens naar realdoll.com surfen?  Dilemma dilemma.