Ed Hoffman (Russell Crowe) is de man achter de schermen. De man die aan de touwtjes trekt. De lakens uitdeelt. Ed doet het met een gemak alsof het niets is. Want tijdens het plegen van de telefoontjes die verondersteld worden om heel belangrijk te zijn voor de Amerikaanse natie brengt hij tegelijk ook de kinderen naar school, volgt hij een voetbalwedstrijdje van zijn dochtertje, kijkt hij televisie, gaat een mondje eten. Ed lijkt wel een vertegenwoordiger met een heel drukke agenda wiens GSM van cruciaal belang is, alleen zijn de belangen die hij behartigt en de beslissingen die hij neemt veel belangrijker dan wat je van iemand in een commerciële functie zou verwachten. Ed is CIA.

Roger Ferris (Leonardo Di Caprio) is de man in the field. Het contact ter plaatse. De kerel die zich om een aantal redenen een moslim look aanmeet op gepaste momenten. Met baardje, typisch hoofddekseltje en zelfs een passend gewaad als het even nodig is. Ingrijpt op de manier zoals hij zelf wil. In een wereld en een omgeving waar de gebruikelijke regels niet van toepassing zijn, zelfs van geen tel zijn. Waar er probleemloze straffeloosheid bestaat bij het handelen. Ed is agent. CIA agent.

Ed en Roger horen samen, althans zo zou het moéten zijn. Maar zoals meestal in dit soort van relaties op hoog niveau is de decision maker het niet altijd eens met de uitvoerder. En vice versa. Ed houdt er bij het vele bellen en het regelmatig op reuzeschermen volgen van wat zich in het (midden-)Oosten afspeelt meestal een verborgen agenda op na. En het spreekt voor zich dat één en ander zorgt voor conflicten die niet zelden een dodelijke tol aan mensenlevens eisen…

De Amerikaanse Inlichtingendienst doet zijn uiterste best om de golf van terreur die over de Westerse landen raast in te dijken. Men probeert de terroristen voor te zijn, iets wat niet meer dan een streefdoel is eigenlijk. Wanneer speciale eenheden bijvoorbeeld een gebouw binnendringen in het Engelse Manchester eindigt hun opdracht met een bijzonder luide knal. En vele slachtoffers. Slechts enkele martelaars maar een veelvoud aan Westerse terrorisme-bestrijders…
Ondertussen lijken de Amerikanen de ganse tijd achter de feiten aan te hollen. Er duiken bedreigende video-opnames op van ene Al Saleem die, met het gekende Bin Laden-vingertje, de rijke landen waarschuwt voor wat komen gaat. Roger probeert door middel van lokale tipgever Bassam iemand van het terroristische kamp te laten overlopen naar de Westerse kant maar de informatie die hij kan lospeuteren en zijn belofte om hem asiel te verlenen stuit op een korte maar krachtige ‘njet’ van Ed in het verre Langley, in Virginia. Per GSM natuurlijk, of wat had je gedachte ? En Roger, die kan maar net aan de dood ontsnappen wanneer de kandidaat-overloper verneemt dat hij niet krijgt waar hij op hoopte.

Als compensatie voor één en ander mag Roger zijn koffers pakken richting Amman, in Jordanië, waar hij Mr. Holiday die tot dan nog instond voor de gevoerde CIA-politiek als zijn ondergeschikte mag beschouwen. Hij bevindt zich hierdoor in een positie waarin hij zelf van koers kan veranderen en zijn besluit om de Jordaanse Inlichtingendienst voor de CIA-kar te spannen is niet zonder risico en brengt het spel naar het hoogste en meteen ook gevaarlijkste niveau…

Ridley Scott waagt zich met deze “Body of Lies” op glad politiek filmijs. Toegegeven, de tijd is er na bijna 8 jaar zeker rijp en het publiek klaar voor films over de strijd tegen het terrorisme. Maar in het geval van “Body Of Lies” gebeurt dit op een manier zoals de Amerikanen dit het best kunnen. Spectaculair en heldhaftig, met een passend einde vooral. Het is iets wat Ridley Scott natuurlijk niet het best doet"