Het S.E.T.I. onderzoekscentrum in New Mexico. Normaal valt hier weinig te beleven maar daar komt nu verandering in. De kerel die er de permanentie verzekert capteert plots een vreemd signaal uit de ruimte. Vreemd genoeg om onmiddellijk zijn baas wakker te bellen want wat wordt doorgeseind is afkomstig van 375.000 km ver/hoog, de maan zo wordt gesteld. De informatie-doorstroming verloopt naar Amerikaanse normen opvallend goed want in 'no time' gaat het van deze geheime onderzoekslocatie naar het Pentagon, de Minister van Defensie van de States en aangezien het ernstig genoeg lijkt neemt men ook al snel telefonisch contact met mijnheer de president... Gelukkig maar want het blijft niet bij een moeilijk naar mensentaal te vertalen signaal. Er duikt nu ook een gigantisch ruimteschip op in de ruimte, van het formaat dat voor schaduw zorgt wanneer het over een wereldstad als Los Angeles of New York hangt... Snelle filmflitsen naar locaties in Irak, de Perzische Golf en de omgeving van Moskou bevestigen de ernst van dit alles en de onmiskenbare aanwezige dreiging die door de ruimteschepen wordt uitgestraald ten opzichte van de hele wereld. Al gauw wordt 'Defcon 3' afgekondigd, de hoogste staat van paraatheid die snel wordt opgevolgd door het mobiliseren van alle beschikbare en soms onbeschikbare militairen. Kapitein Steven Hiller is zo'n onbeschikbare soldaat. Hij geniet van een dagje vrij dat begint met lekker lang uitslapen. Hij kijkt zelfs niet raar op wanneer het huis op zijn grondvesten beeft. Een zoveelste aardbeving allicht waar niet zwaar aan getild moet worden... De buren die in allerijl inpakken en vertrekken, dat zijn schijtluizen natuurlijk... Maar eens Hiller naar buiten kijkt en ziet wat hem letterlijk en figuurlijk boven het hoofd hangt duurt het niet lang voor hij in volledige gevechtsplunje afscheid neemt van zijn vrouw Jasmine en zoon Doyle en richting El Toro trekt, de basis waar hij als gevechtspiloot is gevestigd.

Ondertussen heeft zich al een ware exodus in gang gezet. De meeste Amerikanen trekken Los Angeles, Washington, New York of een andere stad uit waar een mega-ruimteschip van de buitenaardse vijand een grote schaduw heeft geworpen over de metropool... Wanneer de eerste steden van de kaart worden geveegd, de president maar ternauwernood aan de dood ontsnapt en aan dat tempo de totale vernietiging van de planeet gerealiseerd kan worden in 36 uur besluiten de Amerikanen (eigenlijk de ganse wereld maar met de V.S. voorop natuurlijk) in de tegenaanval te gaan...

Regisseur Roland Emmerich heeft met een film als Independence Day maar één ding voor ogen: spektakel brengen. En dat lukt hem ook, bijzonder goed zelfs. De vernietiging van (alle belangrijke gebouwen en instellingen van) Washington en ook andere steden is zo'n moment waarbij je toch nog even met open mond geniet. Indrukwekkend en spectaculair, knap gedaan zeker als je weet dat de special effects technologie elk jaar nog wordt verbeterd en men toen deze film werd gemaakt nog niet over de mogelijkheden beschikte die Roland Emmerich had bij het maken van The Day After Tomorrow bijvoorbeeld. De gelijkenissen tussen beide films zijn, zeker als je ze met een korte tijd tussen bekijkt, ook al opvallend. De stijl verschilt nauwelijks en er wordt nauwelijks afgeweken van de rampenfilm-structuur die Emmerich zich blijkbaar goed in het hoofd heeft geprent. Eerst wordt de dreiging duidelijk, daarna wordt aangetoond door middel van korte flitsen op verschillende belangrijke locaties in de wereld dat de ganse planeet bedreigd wordt met de ondergang, gevolgd door bijzonder desastreuze en rampzalige gevolgen voor de mensheid waarna het geheel wordt afgesloten met een einde dat perfect in de Hollywood-plooien valt. Op zo'n moment lijkt het maken van (rampen)films eigenlijk eenvoudig.

Rampenfilms als ontspanning wel te verstaan want in Independence Day is geen plaats voor zwaar sentiment of dramatische, tot tranen roerende scènes. Het is wel erg natuurlijk dat het Pentagon en het Witte Huis tot puin worden herleid en Washington, Los Angeles en New York totaal worden vernietigd, je ziet een mensenmassa in paniek angstig wegvluchten voor de ongewenste indringers in het aardse luchtruim maar diep gaat het zeker niet. Er zijn teveel gegevens in het scenario die je ervan weerhouden om echt meegesleurd te worden en emotioneel betrokken te raken in het gebeuren. Het feit dat Smith's echtgenote zich over de 'First lady' ontfermt, de president die niet op de hoogte is van een vondst van 40 jaar geleden, teveel onwaarschijnlijkheden... De oppervlakkigheid en het gebrek aan enige persoonlijke of emotionele betrokkenheid bij de protagonisten zal allicht wel een opmerking geweest zijn die werd gemaakt toen de film voor het eerst werd uitgebracht. En nu dus gecounterd door Emmerich in The Day After Tomorrow die nu ook de menselijke kant van de zaak even gaat belichten tussen al het special effects geweld door...

Deze Independence Day is verkrijgbaar als Big Deal titel. Dat betekent niet alleen een interessant(er)e prijs maar ook een aantrekkelijke(r) uitvoering! Het gaat hier immers om de 'extended version' en die zou negen minuten langer zijn dan de originele versie. Als extra 'extra' heeft men zelfs nog een audiotrack voorzien op deze dvd met commentaar van de makers (regisseur en producent). Ook al opvallend aangezien 'Big Deal' titels om begrijpelijke redenen meestal geen extra's hebben. Daar bovenop ook nog enkele minuten over The Day After Tomorrow, scènes uit de film afgewisseld met enkele shots 'behind the scenes' en enkele korte uitspraken van Gyllenhaal en Quaid. Net genoeg om je nieuwsgierigheid te prikkelen om ook deze film te gaan bekijken of straks te kopen. Indpendence Day wordt dus één van de, zoniet dé belangrijkste titel van de negende 'Big Deal Wave' zoals men dit bij Fox noemt.